Ο λοχίας Τζον Τόμσον, μηχανικός πτήσεων ειδικών αποστολών των βρετανικών δυνάμεων, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρείτο αγνοούμενος για περισσότερα από 70 χρόνια.
Τη Δευτέρα, όμως, η βέρα του μαζί με ένα κουτί με συντρίμμια από το βομβαρδιστικό Halifax, στο οποίο επέβαινε και το οποίο, όπως προέκυψε τελικά, συνετρίβη, «επέστρεψε» στην 92χρονη αδελφή του Ντόροθι Γουέμπστερ, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του Associated Press που προβλήθηκε από το αμερικανικό δίκτυο ABC.
Η βέρα του μαζί με ένα κουτί με συντρίμμια από το βομβαρδιστικό Halifax «επέστρεψε» στην 92χρονη αδελφή του Ντόροθι Γουέμπστερ.
Το αεροσκάφος, στο οποίο επέβαιναν συνολικά επτά άτομα συνετρίβη στην Αλβανία στις 29 Οκτωβρίου 1944, ενώ μετέφερε βοήθεια στις δυνάμεις που πολεμούσαν κατά των ναζί. Το δαχτυλίδι εντοπίστηκε το 1960 από τον Γιάχο Τζάλα, σε ορεινή περιοχή, στην Αλβανία, περίπου 40 χλμ βόρεια των Τιράνων. Ο Τζάλα που πλέον δε βρίσκεται στη ζωή, κράτησε το δαχτυλίδι και το έκρυψε στο σπίτι του, καθώς φοβόταν να το δείξει στις τότε κομμουνιστικές αρχές, ενώ αργότερα ζήτησε από τον γιο του Τζεμίλ, να αναζητήσει την οικογένεια του ιδιοκτήτη.
Όντως ο Τζεμίλ, μετά το θάνατο του πατέρα του, ήρθε σε επικοινωνία με τις πρεσβείες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, οι οποίες άρχισαν να μαζεύουν στοιχεία γύρω από το δαχτυλίδι. ΤΟ στοιχείο που βοήθησε την έρευνά τους να προχωρήσει ήταν η επιγραφή "Joyce & John" που ήταν χαραγμένη στο εσωτερικό της βέρας.
Ύστερα από ένα τρίμηνο, η βρετανική πρεσβεία επιβεβαίωσε ότι ιδιοκτήτης του δαχτυλιδιού είναι ο Τόμσον και ενημέρωσε για την τύχη του την οικογένειά του καθώς και τις οικογένειες των άλλων έξι ατόμων που επέβαιναν στο ίδιο αεροσκάφος.
Αναμονή επτά δεκαετιών!
«Περιμέναμε 70 χρόνια. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι είμαστε εδώ, σήμερα, τιμώντας το γεγονός αυτό, ύστερα από τόσο καιρό», δήλωσε η 92χρονη Ντόροθι Γουέμπστερ που παραβρέθηκε στη τελετή που πραγματοποιήθηκε στο αλβανικό υπουργείο Άμυνας μια και η σύζυγός του αδερφού της που παντρεύτηκε λίγο μετά την εξαφάνισή του δε βρίσκεται πια στη ζωή.
«Όλα αυτά τα χρόνια ήταν μια ιστορία απώλειας», ανέφερε, από την πλευρά του, ένας από τους γιους της 92χρονης, ο Άλαν Γουέμπστερ. «Γνωρίζουμε πλέον σχεδόν όλα όσα συνέβησαν. Υπάρχει μια αίσθηση πως "έκλεισε". Γνωρίζουμε πού είναι ο Τζον. Είναι κάπου εκεί, στα βουνά», πρόσθεσε.
Ο αδελφός του Άλαν, Μπράιαν Γουέμπστερ, ανέφερε πως η γιαγιά κι ο παππούς του δεν κλείδωναν ποτέ το σπίτι τους στο Μάτλοκ, στην επαρχία Ντέρμπισαϊρ, στη Μ. Βρετανία, επειδή περίμεναν τον αγνοούμενο γιο τους. Οι βρετανικές αρχές δεν τους είπαν ποτέ, τίποτα για τον Τζον Τόμσον καθώς συμμετείχε σε «μυστική αποστολή στην Αλβανία» ανέφερε η οικογένεια του Βρετανού λοχία.
Ο Τζεμίλ Τζάλα, από την πλευρά του, δήλωσε ανακουφισμένος για το γεγονός ότι μπόρεσε να εκπληρώσει την επιθυμία του πατέρα του και να επιστρέψει το δαχτυλίδι στην οικογένεια του ιδιοκτήτη του.
«Θα πάω στον τάφο του και θα του πω να αναπαυθεί εν ειρήνη, αφού η επιθυμία του έχει εκπληρωθεί», ανέφερε χαρακτηριστικά. - ΠΗΓΗ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Αριστομένης Ι. Συγγελάκης - Μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου
«Ό,τι είχε δημιουργήσει η εργασία του Ελληνικού λαού στα εκατό χρόνια της ελεύτερης ζωής του, όλα τα υλικά μας αγαθά εξαφανίστηκαν. (...) Όλα τα μεταφορικά μας μέσα, αυτοκίνητα συγκοινωνίας, φορτηγά και πολυτελείας, μοτοσυκλέτες και ποδήλατα και κάρα ακόμη, όλα μας τα βαπόρια, τα ιστιοφόρα, τα μπενζινόπλοια, επιτάχτηκαν, εξαφανίστηκαν και τώρα μας κοροιδεύουν για πρωτόγονους (...) Στη χώρα της ελιάς και του λαδιού πεθαίνουν οι άνθρωποι από πρηξίματα, γιατί δεν έχουν σταγόνα λάδι να προσθέσουνε στα νερόβραστα χόρτα τους». (Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι κι τι θέλει το ΕΑΜ»).
Πέραν κάθε αμφιβολίας, η Ελλάδα αντιστάθηκε γενναία στον Άξονα και τη ναζιστική βαρβαρότητα συμβάλλοντας όσο καμία άλλη χώρα στην απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζιστικό ζυγό, γεγονός που η σημερινή, δημοκρατική Γερμανία, οφείλει να μη λησμονεί! Η χιτλερική Γερμανία μετήλθε όλων των μέσων αλλά απέτυχε να κάμψει το ανυπότακτο φρόνημα του λαού μας: λεηλάτησε τον εθνικό μας πλούτο, κατέστρεψε τις υποδομές και τον παραγωγικό μας ιστό, επιχείρησε τον αφελληνισμό και τον διαμελισμό της χώρας, υπέβαλλε σε βασανιστήρια και καθημερινούς εξευτελισμούς τους Έλληνες. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον μεθοδικά οργανωμένο λιμό, που προκάλεσε το θάνατο 300.000 ανθρώπων, διέλυσε την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα και σημάδεψε ανεξίτηλα όσους επέζησαν.
Από την τρομοκρατία της πείνας στην τρομοκρατία των Ολοκαυτωμάτων
Στη συνέχεια, όπως σημειώνει ο ηρωικός επιζήσας της σφαγής του Διστόμου Αργύρης Σφουντούρης, το Γ' Ράιχ πέρασε από την τρομοκρατία της πείνας στην τρομοκρατία των μαζικών εκτελέσεων και των Ολοκαυτωμάτων. Με βάση το αποτρόπαιο ναζιστικό δόγμα της συλλογικής ευθύνης έβαψε στο αίμα και το πένθος εκατοντάδες μαρτυρικούς τόπους σε όλη τη χώρα. Βιάννος, Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Κερδύλλια, Μουσιωτίτσα, Κλεισούρα, Ανώγεια, χωριά του Κέδρους, Κάνδανος, Κοντομαρί, Αλικιανός, Δαμάστα, Σοκαράς, Καλή Συκιά είναι τόποι μαρτυρίου και μνήμης, αλλά και τόποι αγώνα για δικαιοσύνη, δημοκρατία και ειρήνη.
Οι Γερμανοί μετέτρεψαν την Ελλάδα σε «κρανίου τόπο».
Όπως κατέθεσε ο Καθηγητής Αθανάσιος Σμπαρούνης, εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Διασυμμαχική Διάσκεψη των Παρισίων (9 Νοεμβρίου – 21 Δεκεμβρίου 1945), στη χώρα μας καταστράφηκε το 25% των κατοικιών, το 70% των λιμενικών εγκαταστάσεων, το 75% του εμπορικού μας στόλου, μεγάλο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου και το σύνολο των σιδηροδρομικών γεφυρών και τούνελ, ενώ παράλληλα δημεύτηκε το 80% των μέσων μεταφοράς και το 51% των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Παράλληλα, η μικρή και φτωχή Ελλάδα υποχρεώθηκε να επωμισθεί και το κόστος συντήρησης όχι μόνο των τριών στρατών κατοχής αλλά και τη συντήρηση του γερμανικού στρατού σε άλλες περιοχές, με κυριότερη τη στρατιά του Ρόμελ! Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν η αποδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, η πλήρης ανατροπή της σταθερότητας του νομίσματός της, η πείνα και ο θάνατος. Στην Ελλάδα, μία στις δύο οικογένειες θρήνησαν θύματα κατά τη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής, ένας στους δέκα Έλληνες υπέστη αναπηρία, ενώ το 75% των παιδιών υπέφερε από ασθένειες, ακόμα και μετά τη λήξη του πολέμου1. Μια αληθινή γενοκτονία ήταν το τίμημα που πλήρωσε η Ελλάδα επειδή δεν υποτάχθηκε στις απάνθρωπες ορδές του φασισμού.
Η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας έχει τις ρίζες της στην Κατοχή.
Λόγω της Κατοχής, η χώρα μας έμεινε δεκαετίες πίσω σε σχέση με τις άλλες χώρες, με όρους οικονομικούς, αναπτυξιακούς, κοινωνικούς, επιστημονικούς.
Συνεπώς, αν κάποιος καλόπιστος στην Ευρώπη θέλει με αντικειμενικότητα να αναζητήσει τα αίτια της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα, οφείλει να αναγνωρίσει ότι η απουσία παραγωγικής αυτάρκειας, επιστημονικής αυτοδυναμίας και ανθηρής Οικονομίας, έχει σαφώς τις ρίζες της στην Κατοχή (και τον Εμφύλιο) και τις συνέπειές της: την εξολόθρευση του ανθρώπινου δυναμικού, την καταστροφή των βασικών υποδομών, τη διαρπαγή του πλούτου του λαού μας από τις δυνάμεις του Άξονα και ιδίως τη Γερμανία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι απαλλάσσονται της ευθύνης για τη σημερινή δραματική κατάσταση της χώρας μας οι ελληνικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Το αντίθετο! Ευθύνονται επιπλέον και για το γεγονός ότι δεν διεκδίκησαν με σθεναρό, επίμονο και συστηματικό τρόπο τις γερμανικές οφειλές.
Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας υστέρησαν δραματικά στη διεκδίκηση.
Πράγματι, την περίοδο μετά την απελευθέρωση έως και σήμερα, κυριάρχησε η ανευθυνότητα, η ασυγχώρητη ολιγωρία ή ακόμα και ο ενδοτισμός, με πλέον χαρακτηριστική την επαίσχυντη συμφωνία το 1960 της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή για την απελευθέρωση του σφαγέα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν.
Από την άλλη, η πλέον σημαντική, ίσως, προσπάθεια διεκδίκησης ήταν η ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση, που επέδωσε στις 14.11.1995 ο πρέσβης μας στη Βόννη Ι. Μπουρλογιάννης - Τσαγγαρίδης στον Υφυπουργό Εξωτερικών Χάρτμαν, κατ' εντολήν του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. Δυστυχώς όμως δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια. Αντίθετα, το 2000 ο Μιχάλης Σταθόπουλος, Υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη, αρνήθηκε να χορηγήσει άδεια για την εκτέλεση της αμετάκλητης απόφασης της Ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου2.
Από τότε και επί 20 χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις ελάχιστα έπραξαν3 για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών (επανορθώσεις για την καταστροφή των υποδομών και την αρπαγή του πλούτου, αποζημιώσεις για τις οικογένειες των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, κατοχικό δάνειο και επιστροφή των λεηλατηθέντων και κλαπέντων αρχαιολογικών θησαυρών).
Ωστόσο πρέπει να γίνει σαφές ότι η Ελλάδα ουδέποτε έχει παραιτηθεί των αξιώσεών της, τις οποίες, μάλιστα, έχει θέσει ενώπιον της Γερμανίας ή διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων πάρα πολλές φορές, ενώ στο παρελθόν το ζήτημα έχει συμπεριληφθεί στην ημερήσια διάταξη διμερών κυβερνητικών συζητήσεων4! Βεβαίως όμως, η διεκδίκηση δεν έγινε όσο σθεναρά, επίμονα και μεθοδικά θα έπρεπε και οι ελληνικές κυβερνήσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων.
Απαίτηση του λαού η διεκδίκηση αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά δεν τόλμησε!
Την τελευταία περίοδο το θέμα έχει πάρει φωτιά: μαζικές εκδηλώσεις μνήμης και διεκδίκησης σε όλη την Ελλάδα, διευρυνόμενο κίνημα υποστήριξης μέσα στην ίδια τη Γερμανία, πολυάριθμα δημοσιεύματα του ελληνικού και διεθνούς τύπου. Η κρίση και η σκληρή συμπεριφορά των εταίρων μας και ιδίως της Γερμανίας απέναντί μας επέφεραν στο λαό τη συνειδητοποίηση ότι η λογική του «καλού παιδιού», η πρόσδεση στο γερμανικό άρμα και ο ενδοτισμός δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο στην υπονόμευση της ίδιας της προοπτικής της χώρας μας. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς αγώνα! Όπως αποδεικνύουν και οι δημοσκοπήσεις αλλά και όπως όλοι αναγνωρίζουν, η μαχητική και ουσιαστική διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών αποτελεί καθολική απαίτηση του ελληνικού λαού.
Όμως η κυβέρνηση Σαμαρά δεν πίστεψε και δεν τόλμησε να αγωνιστεί για το ώριμο, δίκαιο και άριστα τεκμηριωμένο αυτό αίτημα του κινήματος διεκδίκησης και του λαού στο σύνολό του - ένα ζήτημα που μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει για το λαό μας. Αντί να σταθεί με θάρρος απέναντι στην ιστορική της ευθύνη, η απερχόμενη κυβέρνηση πήρε κάποιες άσφαιρες πρωτοβουλίες, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο χωρίς αποτέλεσμα. Αρνήθηκε επί της ουσίας να θέσει επισήμως το θέμα στη Γερμανία, δειλιάζοντας να προβάλλει στο Βερολίνο και τη διεθνή κοινότητα την κορυφαία ελληνική αξίωση, αυτή των γερμανικών οφειλών.
Ποιοι και γιατί υποεκτιμούν και διαιρούν τις ελληνικές απαιτήσεις;
Ξαφνικά, η κυβέρνηση, δύο βδομάδες πριν τις εκλογές, αποφάσισε να ανακινήσει το θέμα, αφού προηγουμένως ξόδεψε 30 πολύτιμους μήνες συγκροτώντας επιτροπές με στόχο την «τεκμηρίωση των ελληνικών αξιώσεων», τα πορίσματα των οποίων ακόμη αναζητούνται μεταξύ των αρμόδιων κυβερνητικών και κρατικών οργάνων...
Περισσότερο όμως από την προφανή πρόθεση ψηφοθηρίας, μας ανησυχεί η ουσία του ζητήματος: αν τα στοιχεία του πορίσματος της δεύτερης επιτροπής που συγκροτήθηκε στο Γενικό Λογιστήριο για τον προσδιορισμό των ελληνικών αξιώσεων (όπως αυτά διέρρευσαν στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Δημοκρατία», στο φύλλο της 10ης Ιανουαρίου 2015) είναι ακριβή, πρόκειται περί προσέγγισης που υποεκτιμά δραματικά το ύψος των ελληνικών αξιώσεων, σε ό,τι ιδίως αφορά το κατοχικό δάνειο5. Την εύλογη ανησυχία μας προκαλεί επίσης η επιμονή της κυβέρνησης να προβάλλει στο δημόσιο διάλογο (ελπίζουμε όχι και στο πόρισμα) το κατοχικό δάνειο ως τη μοναδική, ή, έστω, την πιο ισχυρή, ελληνική αξίωση έναντι της Γερμανίας.
Ας το ξεκαθαρίσουμε για άλλη μία φορά: οι ελληνικές αξιώσεις είναι ενιαίες και αδιαίρετες και η σαλαμοποίησή τους ευνοεί μόνο τη Γερμανία. Αναμφισβήτητα απαιτούνται σοβαρότητα και προσεκτικοί χειρισμοί αλλά σε καμία περίπτωση το κίνημα διεκδίκησης και ο ελληνικός λαός δεν θα ανεχθούν περαιτέρω ολιγωρία ή υπαναχωρήσεις. Ούτε βέβαια θα επιτρέψουν μυστικές συμφωνίες, ανεπίτρεπτους συμψηφισμούς ή επιζήμιους συμβιβασμούς. Κάνουμε επίσης σαφές προς το βαθύ γερμανικό κράτος, που επιχειρεί με όλα τα μέσα να ξαναγράψει την Ιστορία και να ενταφιάσει το ζήτημα των γερμανικών οφειλών, ότι ματαιοπονεί! Η Γερμανία δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί ποτέ από το στίγμα για τα εγκλήματα που διέπραξε το Γ' Ράιχ στην Ελλάδα χωρίς δικαιοσύνη και αποζημίωση!
Διεκδίκηση! Όχι εκδίκηση. Δικαιοσύνη!
Διευκρινίζουμε ότι η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών δεν αποτελεί πράξη εκδίκησης ή εθνικιστική εμμονή. Ο αγώνας μας δεν στρέφεται κατά του γερμανικού λαού, με τον οποίο αισθανόμαστε αλληλέγγυοι, όπως και με κάθε λαό. Είναι αγώνας για την απόδοση δικαιοσύνης και για την επικράτηση της μνήμης εναντίον της λήθης. Αγώνας για πραγματική ειρήνη, φιλία και συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, στηριγμένων στην ειλικρίνεια, την ισοτιμία και τον αμοιβαίο σεβασμό. Αποτελεί, παράλληλα, ένα διαρκές διάβημα εναντίον του ναζισμού και του φασισμού. Γι' αυτό άλλωστε έχουμε σταθερά στο πλευρό μας σημαντικές προσωπικότητες και συσπειρώσεις, του δημοκρατικού, αντιφασιστικού, ειρηνιστικού κινήματος, μέσα στην ίδια τη Γερμανία.
Οι Γερμανοί συναγωνιστές μας, υποστηρίζουν τον κοινό μας αγώνα διότι πιστεύουν ακράδαντα, ότι αν δεν υπάρξει έμπρακτη μεταμέλεια του γερμανικού κράτους, με τη μορφή της αποζημίωσης των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και της απόδοσης του συνόλου των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, δεν μπορεί να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο του ναζισμού για να προχωρήσουμε σταθερά στην ελπιδοφόρα νέα περίοδο ειλικρινούς συνεργασίας και στέρεας φιλίας μεταξύ των δύο χωρών. Οι Γερμανοί δημοκράτες και αντιφασίστες ακριβώς επειδή αγαπούν την πατρίδα τους, την θέλουν οριστικά απαλλαγμένη από το ναζισμό, με εκκαθαρισμένες τις υποχρεώσεις της, λυτρωμένη από το παρελθόν της. Εμείς έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε κάτι λιγότερο απ' αυτό;
Οι ευθύνες και οι δυνατότητες της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Η νέα κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στην εκτέλεση της απόφασης της ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου και να προβεί, χωρίς άλλη καθυστέρηση, σε όλες τις απαραίτητες κινήσεις για τη διεκδίκηση του συνόλου των γερμανικών οφειλών. Όπως απέδειξε και η πρόσφατη απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Ιταλίας αλλά και η διεθνοποίηση του ζητήματος, με την αποφασιστική συμβολή του Μανώλη Γλέζου, πολιτικά και νομικά όπλα υπάρχουν πολλά, αρκεί να υπάρχει η βούληση! Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι μία ουσιαστική κίνηση διεκδίκησης θα προκαλέσει παλιρροιακά κύματα ενθουσιασμού μεταξύ των Ελλήνων και των Γερμανών συναγωνιστών μας, στέλνοντας παράλληλα ισχυρό μήνυμα αποφασιστικότητας προς τη γερμανική κυβέρνηση.
Ας το βάλουν όλοι καλά στο μυαλό τους: δεν θα ησυχάσουμε αν δεν δικαιωθούμε! Ο λογαριασμός της Κατοχής θα πληρωθεί εις το ακέραιο και θα είναι μέρα μεσημέρι!
-------------------------------------------------------
1. Katerina Kralova, «Στη σκιά της Κατοχής. Οι ελληνογερμανικές σχέσεις την περίοδο 1940-2010», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013.
2. Πρόκειται για την υπ' αριθμόν 137/1997 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς, την οποία επικύρωσε και κατέστησε τελεσίδικη και αμετάκλητη η υπ' αριθμόν 11/2000 απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου, χάρη στις προσπάθειες του πρωτοπόρου της δικαστικής διεκδίκησης αείμνηστου Ιωάννη Σταμούλη.
3. Με την εξαίρεση της παρέμβασης της Ελλάδας (κατόπιν αντίστοιχου αιτήματος που έκανε αποδεκτό το δικαστήριο) στη δίκη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (12-16.9.2011). Πληρεξούσιος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη συγκεκριμένη δίκη ήταν ο Καθηγητής Στέλιος Περράκης και μαζί του οι Καθηγητές Αντώνης Μπρεδήμας και Μαρία-Ντανιέλλα Μαρούδα.
4. Περράκης Στ. & Μαρούδα Μ. –Ντ., «Πολεμικές επανορθώσεις στο σύγχρονο Διεθνές Δίκαιο. Η διεθνής πρακτική και η ελληνική περίπτωση. Μία σύνθεση κι ένας αναστοχασμός» στο Περράκης Στ. (επιμέλεια), «Το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων στην Ελλάδα. Διεθνείς και εθνικές διαστάσεις», Εκδόσεις Σιδέρη, Αθήνα 2012.
5. Ενδεικτικό είναι ότι, σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Δημοκρατίας» το πόρισμα της επιτροπής του ΓΛΚ φέρεται να υπολογίζει το ύψος του κατοχικού δανείου σε 10,5-11 δις ευρώ (στοιχείο που έχει ανησυχητική ταύτιση με διαρροές της γερμανικής κυβέρνησης τον Οκτώβριο του 2013), τη στιγμή που σύμφωνα με την μετριοπαθή εκτίμηση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα το κατοχικό δάνειο υπολογίζεται σε 54 δις ευρώ χωρίς τους νόμιμους τόκους! Άλλες προσεγγίσεις το ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Γιώργος Λαμπράκης
70 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τη Μάχη των Αρδεννών, γνωστή και ως Επιχείρηση Σκοπιά στο Ρήνο (Wacht am Rhein) από τον γερμανικό στρατό. Ήταν η τελευταία μεγάλης κλίμακας επίθεση του Γ΄ Ράιχ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταξύ 16 Δεκεμβρίου 1944 και 25 Ιανουαρίου 1945, κατά μήκος των συνόρων του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, με σκοπό την κατάληψη του ποταμού Μεύση και του λιμανιού της Αμβέρσας.
Πριν από 2 χρόνια βρεθήκαμε στο Βέλγιο και επισκεφθήκαμε την περιοχή όπου διεξήχθη μια από τις σημαντικότερες μάχες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από την επίσκεψή μας στη πόλη Μπαστόν, στο χωριό Φόι αλλά και στην ευρύτερη περιοχή των Αρδεννών.
Ο κραυγάζων αετός της 101ης Αερομεταφερόμενης σε ένα από τα πολλά μνημεία που έχουν στηθεί στο Βέλγιο για να θυμίζουν την ιστορική μάχη.
Λίγο έξω από την πόλη Αρλόν στο Μαρντασσόν, βρίσκεται ένα εντυπωσιακό μνημείο για την Μάχη των Αρδεννών, το οποίο έχει σχημα μεγάλου άστρου στηριγμένου σε κολώνες όπου αναγράφονται οι αμερικανικές Μονάδες που συμμετείχαν, τα ονόματα των νεκρών απ την Μάχη και στο άνω μέρος τα ονόματα των Πολιτειών της Αμερικής από τις οποίες προήλθαν!
Η επιχείρηση των Γερμανών στόχευε αφενός στην διακοπή του εφοδιασμού των Συμμάχων και αφετέρου στον πιθανό διαχωρισμό των Αμερικανικών και Αγγλικών δυνάμεων στο Δυτικό Μέτωπο.
Οι πύργοι των αρμάτων μάχης αποτελούν ένα από τα χαρακτηριστικότερα μνημεία στις Αρδέννες. Βρίσκονται σε σημεία όπου έγιναν σκληρές μάχες μεταξύ των γερμανικών και των αμερικανικών δυνάμεων, ενώ σε πολλές περιπτώσεις έχουν τα σημάδια από τα πλήγματα που δέχθηκαν...
Η πόλη Μπαστόν, η οποία είχε περικυκλωθεί από τα γερμανικά στρατεύματα. Η επική αντίσταση των αμερικανικών δυνάμεων (κυρίως των αλεξιπτωτιστών της 101ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας με διοικητή τον ταξίαρχο Άντονι Μακόλιφ) έδωσαν επικές διαστάσεις στην πολιορκία, έως ότου τα άρματα της 3ης Στρατίας του στρατηγού Πάτον, καταφέρουν να διασπάσουν τον γερμανικό κλοιό στις 26 Δεκεμβρίου 1944...
Την σχεδίαση της επιχείρησης επιμελήθηκε ο ίδιος ο Χίτλερ αλλά η αισιοδοξία του, ενώ αγωνιζόταν να αποδείξει ότι δεν είχε ακόμα υποκύψει, ήταν ιδιαίτερα υπερβολική και είχε ελάχιστες πιθανότητες να επιτύχει. Εντούτοις, μερικές συγκυρίες της τότε κατάστασης των Συμμάχων στο Δυτικό Μέτωπο επέτρεψαν την αρχική της επιτυχία. Σε συνδυασμό, πάντως με την κατασκευή νέων όπλων από την Γερμανία, τυχόν επιτυχία της επιχείρησης αυτής είχε τις πιθανότητες να ανατρέψει την τελική έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κτίρια της εποχής τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως στρατηγεία και κέντρα ελέγχου από τους αντιπάλους, έχουν μετατραπεί σε μουσεία και φιλοξενούν έναν μεγάλο όγκο κειμηλίων από τη Μάχη των Αρδεννών.
Η τελική κατάληξή της Μάχης των Αρδεννών ήταν η απώλεια κάπου 100.000 Γερμανών στρατιωτών και αξιωματικών και η υποχώρηση τους στα ενδότερα των συνόρων τους, αφήνοντας πλέον τη δυνατότητα εκτέλεσης αμυντικών μόνον επιχειρήσεων μέχρι και τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας.
Το χωριό Φόι, όπου οι άνδρες του Λόχου "Ε" του 506ου Τάγματος της 101ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας διατάχθηκαν να καταλάβουν με μια έφοδο στην οποία δοκιμάστηκε η συνοχή και η διοίκησης της επίλεκτης αυτής ομάδας. Το γεγονός έχει μεταφερθεί στην εκπληκτική μίνι σειρά Band Of Brothers της ΗΒΟ με θέμα την συγκεκριμένη Μονάδα και τη δράση της στον Β' ΠΠ!
Το δάσος από το οποίο ξεκίνησε η επίθεση εναντίον του χωριού Φόι, το οποίο ήταν στον έλεγχο των Γερμανών.
Λίγο έξω από το χωριό Φόι, ένα ακόμα μνημείο θυμίζει τις φονικές μάχες και τιμά τους νεκρούς. Στο συγκεκριμένο μνημείο, αναφέρονται τα ονόματα των νεκρών αλεξιπτωτιστών του Λόχου "Ε" - (Easy Company) που έχασαν τη ζωή τους τον Δεκέμβριο του 1944 και τον Ιανουάριο του 1945.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Μια σκοτεινή πλευρά της ελληνικής Ιστορίας που η συλλογική μνήμη έχει απωθήσει, τις τραγικές συνέπειες που είχε ο Εμφύλιος Πόλεμος για χιλιάδες παιδιά τα οποία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν βίαια τα σπίτια τους, «φωτίζει» ο Διονύσης Γρηγοράτος μέσα από τη νέα του ταινία «Fils De Grece» («Οι γιοι της Ελλάδας» - Παιδομάζωμα ή Παιδοσώσιμο), η οποία αναμένεται να βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες μέσα στον Φλεβάρη.
O τίτλος είναι δανεισμένος από τη δραματική έκκληση συναδέλφωσης που είχε απευθύνει με τηλεβόα στον Εθνικό Στρατό ο Γάλλος ποιητής Πολ Ελιάρ για τα παιδιά του Εμφυλίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια της μυθιστοριματικής ανάβασής του στον Γράμμο το 1949.
Πρόκειται για μια ταινία μυθοπλασίας, η οποία ωστόσο στηρίζεται σε πλούσιο αρχειακό υλικό, μέρος του οποίου παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Οπως, για παράδειγμα, τα ντοκουμέντα από την παρουσία του Ελιάρστον Γράμμο, αλλά και οι σκηνές από το μαρτυρικό οδοιπορικό κάποιων από τα 60.000 παιδιά που οδηγήθηκαν σε Ιδρύματα Πολιτικών Προσφύγων σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης ή στις «Παιδοπόλεις» που ίδρυσε, εντός της χώρας, η βασίλισσα Φρειδερίκη.
Μέσα από τα οδοιπορικά αυτά διαφαίνονται τα σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που απέκτησαν τα παιδιά αυτά, τα οποία στην ουσία δεν έζησαν την παιδική τους ηλικία και που σήμερα, λόγω της κρίσης, στερούνται και ένα ακόμη κομμάτι της ζωής τους, την τρίτη ηλικία. Αξίζει δε να σημειωθεί πως δύο από τους κεντρικούς ήρωες της ταινίας είναι υπαρκτά πρόσωπα τα οποία έχουν βιώσει όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα και θέλουν να μιλήσουν για την ιστορία τους. Η παρουσία τους ωστόσο εντάσσεται στη μυθοπλασία και δεν έχει μορφή συνεντεύξεων.
«Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με ντοκιμαντέρ. Ακόμη και τα ντοκουμέντα με τα υπαρκτά πρόσωπα -κάποια από τα οποία γνωστά πολιτικά πρόσωπα- έχουν ενταχθεί στο πλαίσιο της εξέλιξης της πλοκής», ξεκαθαρίζει ο Διονύσης Γρηγοράτος, ο οποίος δούλεψε σκληρά για επτά ολόκληρα χρόνια, μελετώντας ιστορικά αρχεία, αναζητώντας ντοκουμέντα, γράφοντας και κάνοντας γυρίσματα για να μπορέσει να πραγματοποιήσει αυτό το νέο κινηματογραφικό του όνειρο.
«Πληροφορήθηκα αυτή την ιστορία σε μεγάλη ηλικία και το θέμα της με ιντρίγκαρε πολύ. Αποφάσισα λοιπόν μόνος μου, βήμα βήμα, να κάνω ένα καινούργιο πράγμα στο ελληνικό σινεμά ενσωματώνοντας το αρχειακό υλικό στη μυθοπλασία ως άρρηκτο κομμάτι της. Σε αυτό βέβαια με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι βρήκα αρχειακό υλικό το οποίο διαθέτει και δραματικές πτυχές», μας λέει ο ίδιος.
Ιδού λοιπόν η πλοκή της ιστορίας: Αθήνα 2008. Στο κατασκότεινο πάρκο, το περιπολικό της Αστυνομίας, που ψάχνει για ένα κοριτσάκι, θύμα απαγωγής, εντοπίζει στην παιδική χαρά μια γιαγιά πεσμένη κάτω από τις κούνιες, σε ημικωματώδη κατάσταση. Αργότερα, στο νοσοκομείο, ο γιος και η εγγονή της που καταφτάνουν φωτίζουν κάπως τα πράγματα όταν εξηγούν στην Αστυνομία και την Αντιτρομοκρατική πως πρόκειται για πολιτική πρόσφυγα από την πρώην Σοβιετική Ενωση που εδώ και χρόνια βρίσκεται σε κώμα ή σε «συνειδητή» κατάσταση να κοιμάται και να μη μιλάει.
Οταν, μετά 7 μέρες, ξαναφέρνουν τη γιαγιά σπίτι, συνδεδεμένη μέσω ενός λάπτοπ με τον εγκεφαλογράφο του νοσοκομείου -κατά σύσταση του νεαρού γιατρού που φλερτάρει την εγγονή- βγαίνουν στην επιφάνεια πολλά, που της πυροδοτούν την επιθυμία να μάθει περισσότερα. Και για το «Παιδομάζωμα» ή «Παιδοσώσιμο» γενικά και για την περιπέτεια της γιαγιάς.
Επηρεασμένη και από τη δουλειά της ως επεξεργαστής αρχειακού υλικού, διαλέγει να μπει στην μπλογκόσφαιρα ?με κείμενα και αρχειακό υλικό? επιδιώκοντας επαφές και πληροφορίες. Και δεν πέφτει έξω. Σχεδόν αμέσως καταφτάνουν δύο σχόλια. Από έναν πανεπιστημιακό που κάνει διατριβή στο θέμα και από έναν άλλο που οργανώνει παράσταση για την επέτειο των 60 χρόνων. Ο οποίος, μάλιστα, προτείνει και συνεργασία με τη μέθοδο «work in progress».
Πράγμα που υλοποιείται άμεσα, μετά την επιτυχία της εγγονής να εντοπίσει δύο παιδιά από τους τρεις φίλους της γιαγιάς. Την Ολυμπία που είχε οδηγηθεί εκτός Ελλάδος κι έφτασε να γίνει χορεύτρια και χορογράφος στα Μπολσόι και τον Γιώργο που είχε κλειστεί στις «Παιδοπόλεις» και κατέληξε εναερίτης - ηλεκτρολόγος.
Η «work in progress» αρχίζει, με πρωταγωνιστές-υποβολείς την Ολυμπία και τον Γιώργο, αλλά και τη γιαγιά -με την εύγλωττη σιωπή της στο Laptop-Εγκεφαλογράφο-, αλλά και τη διακριτική παρακολούθηση της Αντιτρομοκρατικής. Σιγά σιγά, μέσα από το σασπένς της έρευνας και το θρίλερ της απόκτησης κρυμμένων στοιχείων, φωτίζεται το οδοιπορικό των παιδιών στη γενικότητά του, αλλά και των τεσσάρων παιδιών ατομικά. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί Τζένη Σταυροπούλου και Πέτρος Γιασεμής.
Η μαζική μετακίνηση και οι Παιδοπόλεις
Το 1948 60.000 παιδιά απομακρύνονται μαζικά από τις εστίες τους, στις περιοχές όπου μαίνεται ο Εμφύλιος πόλεμος. Περίπου 30.000 απ' αυτά οδηγούνται από τον Δημοκρατικό Στρατό εκτός Ελλάδας, σε ιδρύματα των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ άλλα τόσα μεταφέρονται από τον Κυβερνητικό Στρατό στις 52 «Παιδοπόλεις» που στήνονται αιφνιδιαστικά εντός Ελλάδας, με αμερικανική βοήθεια. Τα παιδιά αυτά ζουν εκεί από το 1948 έως το 1953 με πολλά προβλήματα τόσο στον τομέα της εκπαίδευσής τους όσο και ψυχολογικά.
Αναμόρφωση
Από το 1953 έως το 1960 κλείνουν σταδιακά όλες οι «Παιδοπόλεις» και οι «φιλοξενούμενοί» τους προωθούνται σε τεχνικές σχολές μετά από πολιτική αναμόρφωση. Κατά τη δεκαετία 1955-1965 τα παιδιά αυτά, με τη βοήθεια του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και της Οργάνωσης των Ελλήνων Πολιτικών Προσφύγων του Εμφυλίου Πολέμου, αναζητούν τους γονείς τους στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Ακολουθούν οι προσπάθειές τους να αποκατασταθούν επαγγελματικά, οι δυσκολίες όμως που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι πολλές.
Οσοι βρίσκονται έξω δεν έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για πολιτικούς λόγους. Αλλά και εκείνοι που μεγάλωσαν στις ελληνικές «Παιδοπόλεις» θα βρίσκονται για χρόνια υπό επιτήρηση. Το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου δυστυχώς δεν φέρνει τη λύτρωση γι' αυτά τα παιδιά που έχουν πλέον μεγαλώσει. Οι πληγές τους είναι πολύ βαθιές για να κλείσουν...
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Σαν σήμερα, στις 2 Νοεμβρίου 1940 και συγκεκριμένα πό τις 15.00 αρχίζει μεγάλη ιταλική επίθεση από δύο μεραρχίες (Κένταυρος-Φεράρα) εναντίον της τοποθεσίας Ελαία (Καλπάκι) της Ηπείρου. Η επίθεση συνεχίζεται με ισχυρή υποστήριξη πυροβολικού και αεροπορίας μέχρι και τις 7 Νοεμβρίου 1940, χωρίς τελικά να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα, χάρη στη σταθερή άμυνα της VIII Μεραρχίας.
Στη Πίνδο
Tο πρωί της ημέρας αυτής ένα Breguet 19 της 2ης Μοίρας Στρατιωτικής Συνεργασίας με παρατηρητή τον Ανθυποσμηναγό Δημ. Καρακίτσο και χειριστή τον Σμηνία Ιωάννη Κατσούδα, απογειώθηκε με αποστολή την αναγνώριση της Πίνδου. Το αεροπλάνο κατήλθε σε χαμηλό ύψος, καθώς διέκρινε συγκέντρωση στρατευμάτων στην οδό Σαμαρίνας-Διστράτου. Οι Ιταλοί, θεωρώντας το αεροπλάνο δικό τους, άπλωσαν το κόκκινο ημικυκλικό πλαίσιο αναγνώρισης. Η επίλεκτη Μεραρχία "Julia" είχε εντοπιστεί. Η πληροφορία αξιοποιήθηκε κατάλληλα από το Στρατηγείο Κοζάνης, με αποτέλεσμα η Μεραρχία Ιππικού να προωθηθεί ταχέως και να καταλάβει τη στενωπό του Μετσόβου, εμποδίζοντας την προέλαση του εχθρού. Το απομεσήμερο τρία Breguet της ίδιας Μοίρας βομβάρδισαν και πολυβόλησαν από χαμηλό ύψος την Ιταλική Μεραρχία, πράγμα που κατά τους στρατιωτικούς παρατηρητές απέτρεψε πιθανό τερματισμό του πολέμου στο σημείο εκείνο.
Ο πόλεμος στον αέρα
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ιταλικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν τα Ιωάννινα, το Μέτσοβο, η Καστοριά, η Καρδίτσα, η Πύλος, το Αιτωλικό, το Ρέθυμνο, τα Χανιά, η Πάτρα, η Κέρκυρα, η Θεσσαλονίκη και πολλές άλλες περιοχές. Συμμετέχουν συνολικά 170 ιταλικά αεροσκάφη.
Έξι ελληνικά PZL της 22ης Μοίρας Διώξεως συναντήθηκαν πάνω από το Λαγκαδά με 15 ιταλικά βομβαρδιστικά και επτά καταδιωκτικά που κατευθύνονταν προς τη Θεσσαλονίκη. Ο χειριστής ενός PZL, ο Υποσμηναγός Μαρ. Μητραλέξης, μετά την εξάντληση των πυρομαχικών του, "έκρουσε" με την έλικα του καταδιωκτικού του το ουραίο πηδάλιο ενός τρικινητήριου ιταλικού βομβαρδιστικού. Το Savoia Marchetti εισήλθε σε περιδίνηση και συνετρίβη στο έδαφος, με αποτέλεσμα το θάνατο του χειριστή. Τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος διασώθηκαν. Ο Μητραλέξης, πραγματοποίησε αναγκαστική προσγείωση κοντά στο καταρριφθέν ιταλικό αεροσκάφος και με το περίστροφό του συνέλαβε αιχμαλώτους τους τέσσερις Ιταλούς, παραδίδοντάς τους στη Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης. Το γεγονός προβλήθηκε από τον ελληνικό και ξένο τύπο. (Διαβάστε ΕΔΩ όλο το χρονικό)
Την ίδια μέρα βομβαρδίζονται στρατιωτικοί στόχοι στο Αργυρόκαστρο και στην Κορυτσά, από τέσσερα και επτά ελληνικά αεροσκάφη, αντίστοιχα.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
