Από τη Μεγάλη Δευτέρα 14 έως και την Μεγάλη Τετάρτη 16 Απριλίου 2014, ο Αεροπορικός Ακόλουθος (ΑΑ) των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Σμήναρχος Adam Kavlick συνοδευόμενος από τους Ακολούθους Άμυνας (ΑΚΑΜ) της Ρουμανίας, Συνταγματάρχη Iulian Barbu και της Σερβίας, Αντισμήναρχο Dusan Michailovic, πραγματοποίησαν εθιμοτυπική επίσκεψη στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ) και στην 110 Πτέρυγα Μάχης (110ΠΜ) στη Λάρισα, στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος (120ΠΕΑ) στην Καλαμάτα, στην 130 Σμηναρχία Μάχης (130ΣΜ) στη Λήμνο και στην 135 Σμηναρχία Μάχης (135ΣΜ) στη Σκύρο.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους, συναντήθηκαν με τον Αρχηγό Τακτικής Αεροπορίας, Αντιπτέραρχο (Ι) Χρήστο Βαΐτση και ενημερώθηκαν για την αποστολή, την οργάνωση και τα μέσα της Τακτικής Αεροπορίας.
Στις Μονάδες που επισκέφθηκαν, ενημερώθηκαν για το έργο και την αποστολή τους και ξεναγήθηκαν στις εγκαταστάσεις τους.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Ιωάννης Παπαλεωνίδας - Αστυνόμος Β΄ Διοικητής Α.Τ Νεάπολης - Λασιθίου
Ας είμαστε ρεαλιστές και πάνω από όλα ειλικρινείς. Το τροχαίο ατύχημα ως φαινόμενο, θα είναι δύσκολο να εξαλειφθεί, διότι όπου υπάρχει τροχαία κίνηση θα είναι πάντοτε πιθανό το ζήτημα εμφάνισής του. Υπάρχει όμως η δυνατότητα άμβλυνσης, κάτι το οποίο επιχειρώ παρακάτω να αποδείξω ως ενδεχόμενο εφικτό, μέσα από την παρούσα (και διαφορετική θέλω να πιστεύω), προσέγγιση.
Χάριν του επιδιωκόμενου ως άνω σκοπού, σας ζητώ εν αρχή να φανταστούμε την απευκταία εκδοχή πρόκλησης ενός τροχαίου ατυχήματος. Το «ευτύχημα» θα είναι όταν περιορίζεται μόνον στις υλικές ζημίες των οχημάτων, χωρίς περαιτέρω δυσμενείς προεκτάσεις σε ανθρώπινες ζωές, ένεκα (και αυτό κυρίως) της προηγηθείσας συνειδητοποίησης για την αναγκαιότητα εφαρμογής των διατάξεων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας καθώς και της χρήσης των παθητικών μέσων συγκράτησης, ως ανάγκη επιβεβλημένη. Το δυστύχημα όμως ανευρίσκεται στα απότοκά του, όταν ως συνέπειες ανακύπτουν τραυματισμοί, μόνιμες αναπηρίες και ιδίως απώλειες ζωών. Τότε πραγματικά μιλάμε για τραγωδίες, αφού οικογένειες βυθίζονται σε ανείπωτο πένθος, ο στενός κοινωνικός περίγυρος σε βαθειά θλίψη και ένας ευρύτερος κύκλος ανθρώπων, εμείς οι ίδιοι δηλαδή, που συναποτελούμε τον κοινωνικό ιστό, εισερχόμεθα σε καθεστώς περίσκεψης και περισυλλογής. Αν προσπαθήσουμε για λίγο να μπούμε στην θέση αυτών των ανθρώπων που βιώνουν τις συνέπειες από τον απροσδόκητο θάνατο του δικού τους ανθρώπου, θα αντιληφθούμε στο μέτρο του δυνατού, τα συναισθήματα από τα οποία διακατέχονται. Η τραγικότητα των συναισθημάτων, είναι βέβαιον ότι θα μας προκαλέσουν ρίγος και πολύ περισσότερο φόβο, στην σκέψη πως θα μπορούσε στην θέση τους να βρισκόμασταν εμείς οι ίδιοι και να βιώναμε την απώλεια κάποιου δικού μας ανθρώπου.
Κυρίαρχο όμως ερώτημα, και που προκύπτει πάντοτε μετά το αρχικό σοκ, είναι το που κείνται οι ευθύνες στην πρόκληση ενός τροχαίου ατυχήματος. Ίσως, και ενδεχόμενα με κάποια «ευκολία» να απαντούσε κάποιος στο ερώτημα αυτό, ότι ευθύνεται η οδική συμπεριφορά του άλλου ή ο δρόμος με τις κατασκευαστικές του ατέλειες και αστοχίες ή η ακαταλληλότητα και η παλαιότητα του οχήματος (του άλλου..) που δεν ανταποκρινόταν στις περιστάσεις ή τέλος, συνδυαστικά όλα τα ανωτέρω. Εστιάζεται δηλαδή η απάντηση, στην άποψη ότι για τα επισυμβαίνοντα, κατά κυρίαρχο ποσοστό, ευθύνονται όλοι οι άλλοι παράγοντες, σταθμητοί ή αστάθμητοι. Ποιο είναι όμως το κριτήριο εκείνο το οποίο οδηγεί την κρίση του ερωτώμενου στην κατεύθυνση αυτή, ώστε να αναφωνήσει ότι για την πρόκλησή του τροχαίου ατυχήματος ευθύνεται ο άλλος ή άλλοι, και ανωτέρω ήδη, αναφερόμενοι παράμετροι; Στο κατ' επέκταση αυτό ερώτημα στο ίδιο πάντοτε πρόσωπο, και όντας απαλλαγμένο από την επιθυμία ικανοποίησης οικονομικών αποζημιώσεων ή αποφυγής καταβολής αυτών, ίσως, και ενδεχόμενα με κάποια «δυσκολία» τώρα, να σιγοψιθύριζε ότι ενδεχομένως να διαδραμάτισε ουσιώδη ρόλο στην πρόκληση του τροχαίου, ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ (για τον «ψίθυρο» και την μη ευθεία και ανοιχτή παραδοχή, δύναμαι να υποθέσω ότι και πάλι ο εγωισμός μπορεί να παρεμβάλλεται, μην τυχόν και καταρριφθούν οι αδιαμφισβήτητοι προηγούμενοι ισχυρισμοί περί της διαπιστωμένης ευθύνης των άλλων...).
Πολλά θα μπορούσαν να είχαν αποσοβηθεί όχι μόνον στην εξεταζόμενη θεματική των τροχαίων ατυχημάτων, αλλά και σε άλλες πτυχές και δραστηριότητες της ζωής μας αν κοιτούσαμε λίγο μέσα μας, λίγο βαθύτερα και αναλογιζόμασταν την δική μας ευθύνη, την δική μας συνευθύνη αν θέλετε. Αν δεικνύαμε σεβασμό στους εαυτούς μας, αν δεικνύαμε σεβασμό στους συνανθρώπους μας και διαπνεόμεθα από σοβαρότητα στις πράξεις μας, δεν θα ήταν όλα πράγματι καλύτερα; Και μήπως πρόσθετα, δεν θα πρέπει να στεκόμαστε διαρκώς στις ευθύνες που πράγματι αναλογούν στην Πολιτεία, όσον αφορά την δημιουργία νέων ή βελτίωσης των ήδη υφιστάμενων υποδομών, αλλά να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε και το βαθμό της δική μας συνέργειας με δεδομένες τις απαντούμενες, αλλά γνωστές σ' εμάς, ελλείψεις; Άλλωστε, το να παθαίνεις ενώ γνωρίζεις, περισσότερη ευθύνη προσδίδει παρά αφαιρεί...
Ας αναλογιστούμε για μία στιγμή τι θα επιτυγχάναμε, σε όλα τα επιμέρους επίπεδα (ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό κ.α), αν αφήναμε κατά μέρος εγωισμούς και κυρίως επιθετικές συμπεριφορές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δημιουργούν απρόβλεπτες καταστάσεις, σίγουρα όμως με δυσμενείς προεκτάσεις, ιδιαιτέρως δε σε ένα οδικό περιβάλλον, με όχι τις καλύτερες των προδιαγραφών που θα έπρεπε να υφίστανται. Πράγματι, ας σκεφτούμε για λίγο το εξής: ποιον ή τι εξυπηρετεί, η αποδοχή στενών έως ανύπαρκτων ορίων ασφαλείας κατά την στιγμή της οδήγησης, ιδιαιτέρως δε σε οδούς, την επικινδυνότητα των οποίων διαπιστωμένα δεν αγνοούμε (και πάλι η γνώση (;) μας στο προσκήνιο), με δεδομένο ότι η πλειονότητα των εμπλεκομένων σε τροχαία ατυχήματα έχει καταδειχθεί ότι διέμεναν ή εργαζόταν σε απόσταση μικρότερη ή ίση των10 χιλ.από το σημείο πρόκλησής; Το μόνο που καταφέρνουμε, μη κατευνάζοντας την παρόρμηση, που πολλές φορές μας οδηγεί σε ακραίες προσλαμβάνουσες οδικές συμπεριφορές, είναι να εκβιάσουμε την πρόκληση ενός τροχαίου ατυχήματος με πιθανές συνέπειες όλα τα παραπάνω αποτελέσματα.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να γίνουμε, υιοθετώντας μια ποιο εγκρατή οδική συμπεριφορά, παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή μιας και ο μιμητισμός είναι στοιχείο σύμφυτο σε όλους τους ανθρώπους, ιδιαιτέρως δε προς τα μικρά παιδιά, την ιδιαίτερη αυτή κατηγορία ανήλικων πολιτών και αυριανών χρηστών των οδών, που στις κρίσιμες αυτές ηλικίες, διαπλάθοντας τον χαρακτήρα τους, έχουν ανάγκη θετικών επιρροών και προτύπων, και όχι αρνητικών παραδειγμάτων, εμφυσώντας σε αυτά την νοοτροπία και την αντίληψη, ότι σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος δεν λογίζεται εκείνος που σε κάθε στιγμή πράττει αυτό που θέλει αλλά εκείνος που σε κάθε στιγμή πράττει αυτό που οι περιστάσεις επιβάλλουν!
Προκειμένου λοιπόν, καταστεί εφικτό, να αμβλυνθούν τα τροχαία ατυχήματα, συνακόλουθα δε και οι προεκτάσεις τους, προτείνω, σε όλους μας, να εγκαταλείψουμε σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές που ως εφαλτήριο και συνακόλουθο οδηγό έχουν τον εγωκεντρισμό, την ανυπομονησία και την επιθετικότητα και ας αφήσουμε χώρο στην συγκατάβαση, στην σύνεση και την λογική, εξάλλου η πρώτη εκδοχή αναστέλλει την αυτοκυριαρχία, ενώ η δεύτερη την καθιστά συνοδοιπόρο μας! Είναι λιγάκι δύσκολο, όχι όμως και ακατόρθωτο. Άλλωστε, μέρες όπως αυτές που διανύουμε προς το Άγιο Πάσχα, προσφέρονται απολύτως για περίσκεψη και αυτοκριτική, που εν τέλει μπορεί και να μας οδηγήσουν σε μία ριζική αναθεώρηση των πραγμάτων, επιφέροντας μία ολική αλλαγή στην στάση μας απέναντι στο θεμελιωδέστερο και πολυτιμότερο αγαθό το οποίο διαθέτουμε και μας έχει δοθεί. Την ζωή.
Εύχομαι πραγματικά, να συντελεστεί αυτή η αλλαγή στις σκέψεις μας και να εδραιωθεί στις πράξεις μας, ξεκινώντας, αν θέλετε, και από την οδική μας συμπεριφορά. Καλή Ανάσταση!
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Γράφει ο Κωνσταντίνος Βουλγαράκης
Στην υπόθεση της Ουκρανίας, κανένας δε μπορεί να πει με βεβαιότητα, ποιος έχει δίκιο ή που τελειώνει η λογική και αρχίζει η παράνοια! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ΕΜΕΙΣ - οι Έλληνες - θα πρέπει νάχουμε «κοντή τη γλώσσα μας», για πολλούς λόγους ..... Εθνικού Συμφέροντος! Πέραν αυτού, στην περιοχή έχουμε μια σημαντική Ελληνική μειονότητα, όπως επίσης γνωρίζουμε πολύ καλά και από εμφυλίους πολέμους και από διαμελισμούς της Εθνικής μας σάρκας, από χαμένες πατρίδες και ιδίως από τραγικά λάθη μας, που οδήγησαν σε ξένη επέμβαση, κατοχή και διωγμούς αδελφών μας !! Στην Ουκρανία σήμερα, μπορούμε να δούμε ζωντανό τον εφιάλτη μας!
Από την κρίση αυτή - στην Ουκρανία - καλό είναι να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας, κυρίως στο πως συμπεριφέρονται οι Μεγάλες Δυνάμεις στο γεωστρατηγικό παίγνιο τους και πια είναι η τύχη, αυτών που θα βρεθούν ΑΔΥΝΑΜΟΙ στο διάβα τους!
Ας ξαναθυμηθούμε (χωρίς ανάλυση) τη χρονολογική διαδοχή των γεγονότων :
- Τον Φεβρουάριο του 2010 ο φιλορώσος Βίκτορ Φεντορόβιτς Γιανουκόβιτς κερδίζει καθαρά τις εκλογές και εκθρονίζει την φιλοευρωπαία «Ιωάννα της Λωρραίνης» της Ουκρανίας Γιούλια Βολοντιμίριβνα Τιμοσένκο, η οποία στη συνέχεια καταδικάζεται και φυλακίζεται για διαφθορά.
- Από την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Γιανουκόβιτς συνεχίζει μεν τον διάλογο σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε., αλλά λόγω της «ειδικής σχέσης» του με τη Ρωσία, είτε τον υποσκάπτει είτε και απαιτεί μια «πιο ισορροπημένη» σχέση με τις Βρυξέλλες, ενώ παγώνει κάθε προοπτική σχέσεων με το ΝΑΤΟ !!
- Τον Νοέμβριο του 2013 ο Γιανουκόβιτς απέρριψε τελικά τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε., υπέρ μιας νέας δανειακής συμφωνίας διάσωσης με τη Ρωσία. Η απόφαση του αυτή, οδήγησε σε μαζικές διαδηλώσεις των φίλο-ευρωπαϊστών Ουκρανών, με επίκεντρο την πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο. Στους μήνες που ακολούθησαν, με συνεχείς προσπάθειες καταστολής των διαδηλωτών από την Αστυνομία της χώρας, οι διαδηλώσει μετατράπηκαν σε φονικές συγκρούσεις με δεκάδες θύματα και εκατέρωθεν κατηγορίες.
- Τα γεγονότα στην πλατεία Ανεξαρτησίας είχαν τα χαρακτηριστικά μιας νέας «Πορτοκαλί Επανάστασης» στην οποία ενεργό (και πάλι) ρόλο είχε η φυλακισμένη Τιμοτσάνκο, υπό την ηθική (και όχι μόνο) στήριξη της Δύσης (όπως και τότε). Τελικά, τα γεγονότα αυτά – στην πλατεία Ανεξαρτησίας- οδήγησαν στην αντισυνταγματική καθαίρεσή του Γιανουκόβιτς, από το αξίωμα του Προέδρου, στις 22 Φεβρουαρίου 2014, την ανάδειξη του έκλυτου και διεφθαρμένου βίου του (και αυτού) και τη διαφυγή του στη «μαμά» Ρωσία.
- Η νέα «Πορτοκαλί Επανάσταση» της πλατείας Ανεξαρτησίας στο Κίεβο, ήρθε να ακολουθήσει τις αντίστοιχες επαναστάσεις στις Πλατείες Ταχρίρ και Ταξίμ και πλημμύρισε χαρά, ενθουσιασμό και προσδοκία, κάθε απανταχού καταπιεσμένο επίδοξο επαναστάτη (ειδικά στον ταλαίπωρο Ευρωπαϊκό Νότο), που με ξαναμμένη τη φαντασία και την ελπίδα του, έβλεπε στο Κίεβο, αυτό που θα «ήθελε» να δει στην Αθήνα, στη Ρώμη, στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα και αλλού. Όμως, πριν ακόμα κοπάσουν τα επινίκια των «επαναστατών», οι διθύραμβοι συγχαρητηρίων των αφελών καταπιεσμένων λαών και τα διαπιστευτήρια στήριξης των Δυτικών Ηγετών, αίφνης ΟΛΟΙ με έκδηλη αμηχανία τρόμου, αντίκρισαν το πραγματικό πρόσωπο της νέο-φασιστικής επαναστατικής Ηγεσίας του «Δυτικού Τομέα», την οποία όμως (ανοήτως και όντας πλέον σε αδιέξοδο) σπεύδουν να αναγνωρίσουν ..... «ελπίζοντας» (και πάλι ανοήτως) ότι θα μπορούν στη συνέχεια να την ελέγξουν, να την περιθωριοποιήσουν και τελικά να επιβάλλουν την εξευρωπαϊσμένη (δοκιμασμένη και εμφανίσιμη) Τιμοτσένκο.
- Όμως όπως πάντοτε συμβαίνει, ο «νικητής» σ' ένα εμφύλιο, το πρώτο πράγμα που τον απασχολεί είναι, πως θα «τελειώσει» οριστικά τους αντιπάλους του !! Αν μάλιστα διακατέχεται από ολοκληρωτικές αντιλήψεις, τότε αυτός ενεργεί αποκλειστικά με τα άγρια ένστικτα του, εκδηλώνει το μένος του και καθόλου δε χαμπαριάζει από «συμβουλές φίλων» ή απειλές αντιπάλων, διότι θεωρεί απλά ότι είναι παντοδύναμος, ότι εξουσιάζει τον κόσμο (που ακόμα τον χειροκροτεί) και ότι άπαντες οφείλουν να υποκλίνονται σ' αυτόν και στη δόξα της νίκης του. Αν όλα αυτά γινόντουσαν κάπου στη Σομαλία, στον Νίγηρα ή στην Νικαράγουα, ίσως και να πέρναγαν ... αβρόχοις ποσί !! Όμως εδώ, οι επηρμένοι πρωταγωνιστές και οι αμφιλεγόμενοι «εμπνευστές» της επανάστασης, δεν είχαν αντιληφθεί ότι απέναντι τους, δεν είχαν ένα εξαθλιωμένο Σέρβο ή Ιρακινό ή και τον διχασμένο Άραβα, αλλά ένα μεγάλο παγκόσμιο γεωστρατηγικό παίκτη, με πολλά ζωτικά συμφέροντα και ιστορικούς δεσμούς στην περιοχή!
- Οποιοσδήποτε «ερασιτέχνης» αναλυτής, θα κατέληγε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι η Ρωσία (που το 2008-9 έβαλε τιμωρία στο ψυγείο την Ουκρανία, διότι απλά και μόνο είδε την Τιμοτσένκο να φλερτάρει με τους Δυτικούς), δεν επρόκειτο να παραμείνει απαθής, τώρα πια που έπιασε στα πράσα τους «εραστές», σε θερμούς εναγκαλισμούς και ασελγείς περιπτύξεις, τώρα δηλαδή που είχε τεκμήρια και αφορμές. Η συνταγή της «αυτοδιάθεσης των λαών» ήταν ήδη γνωστή και δοκιμασμένη (πχ Κόσοβο –Γιουγκοσλαβία –Τσεχοσλοβακία, κλπ) και κυρίως .... εμπνευσμένη από τους ίδιους τους υποκινητές Δυτικούς θερμοκέφαλους, που .... άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου !! Απ' την άλλη, η Ρωσία είχε ήδη αποδείξει την αποφασιστικότητα (και την ετοιμότητα) της, στην προ 5ετιας κρίση με τη Γεωργία (που πάλι ανόητα υποκινήθηκε από τη Δύση).
- Έτσι ενός διαζυγίου, ακολουθεί - ως γνωστόν - και το μοίρασμα των κοινών υπαρχόντων!! Η ανατολική Ουκρανία ήταν η «προίκα» του Ρώσου γαμπρού και ειδικά η Κριμαία (πέρα της στρατηγικής σημασίας της) ήταν και το περίοπτο δακτυλίδι δώρο, της Ρωσίδας πεθεράς, που έπρεπε να επιστραφούν στον έκπτωτο «κερατά». Όπως σε κάθε διαζύγιο, τα τραγικά θύματα είναι οι «καρποί» του έρωτα των εν διαστάσει και εδώ .... πρόκειται για ένα λαό, για εκατομμύρια αθώων ανθρώπων, για τους οποίους οι αμετροεπείς «αντίζηλοι» .... καθόλου δεν νοιάστηκαν (ούτε και ρώτησαν βεβαίως)!
- Σήμερα ο απατηθείς πληρώνει τη μοιχαλίδα του, με το ίδιο νόμισμα .... προκαλώντάς της υστερικές κρίσεις. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, δηλαδή αντεπανάσταση του λαού (του), κόντρα στην επανάσταση του λαού (της) και μετά, ρωτά ΟΛΟΥΣ χαιρέκακα : που βλέπουν τη διαφορά και γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά στη στάση τους !? Παράλληλα, προκαλεί ευθέως και τον επιπόλαιο (δυτικό) «εραστή», είτε να αποσυρθεί οριστικά .... από την οικογενειακή του κλίνη (σε μια προσπάθεια να ξανασμίξει το ζευγάρι), είτε να αναλάβει τις ευθύνες του (με δόξα και τιμή) και να κουκουλωθεί την Ουκρανή ερωμένη του με τα «κουρέλια» υπάρχοντα της, διότι ..... για επίλυση της διαφοράς και ξέπλυμα της ντροπής, με εκατέρωθεν πρόκληση (των εραστών) σε «μονομαχία τιμής» ... ούτε λόγος (τέτοια εποχή)!
Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι και σ' αυτό το βίαιο διαζύγιο, ο καθένας τελικά θα τραβήξει το δρόμο του, θα ξαναφτιάξει τη ζωή του και σε πέντε (5) χρόνια .... κανείς δε θα θυμάται (ως συνήθως) ποιος έφταιξε πρώτος και ΕΜΕΙΣ, θα περιμένουμε εναγωνίως, να δούμε σε πια πλατεία θα σκάσει, η επόμενη ..... «ροζ επανάσταση» των αμετανόητων «εραστών»!
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Του Δρ. Άριστου Αριστοτέλους*
Η υποβολή αίτησης ένταξης στο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ, «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» ( Σ γ Ε) αποτελεί υψηλή στρατηγική επιλογή της εξωτερικής πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης της Κύπρου. Όμως ορισμένες δηλώσεις αρμοδίων υποδηλώνουν κάποιας μορφής αναδίπλωση της Λευκωσίας στο θέμα αυτό και παραπομπή του σε βάθος χρόνου, ενώ οι φημολογούμενες προοπτικές λύσεις στο Κυπριακό ενδεχόμενα να ενεργούν ακυρωτικά στην προσπάθεια αυτή.
Η συζήτηση για το Σ γ Ε
Η υποβολή αίτησης ένταξης στο Σ Γ Ε αποτέλεσε το αντικείμενο συζήτησης στην Κύπρο κατά την τελευταία δεκαετία. Η συζήτηση ήταν ιδιαίτερα έντονη κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Χριστόφια ο οποίος, όπως και το ΑΚΕΛ και σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κόμματα, ήταν ενάντια στην ένταξη στο Σ γ Ε. Την ίδια ώρα σημαίνοντες κυβερνητικοί παράγοντες στην Ελλάδα όπως ο πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Μεϊμαράκης και άλλοι, παρότρυναν την Κύπρο από το 2007 να υποβάλει αίτησης ένταξης στο Σ γ Ε. Το Φεβρουάριο του 2009 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μετά από σχετική τροπολογία του Ευρωβουλευτή κ Γιαννάκη Μάτση, καλούσε την Κύπρο να επανεξετάσει την στάση της και να υποβάλει αίτηση ένταξης στο Σ γ Ε. Καλούσε επίσης την Τουρκία να μη ασκήσει βέτο. Το 2010 τα κυπριακά κόμματα, αυξάνοντας την πίεση πάνω στην κυβέρνηση, αποφάσιζαν κατά πλειοψηφία, με ειδικό ψήφισμα στη Βουλή, την υποβολή αίτηση ένταξης στο Σ γ Ε, το οποίο απέρριψε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Απόφαση υποβολής αίτησης - λόγος για "ωρίμανση"
Το θέμα εισήλθε σε νέα φάση όταν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης στην διαβεβαίωση του ενώπιον της Βουλής στις 28 Φεβρουαρίου 2013, υπογράμμισε την «απόφαση για υποβολή αίτησης ένταξης στο Σ γ Ε, κάτι που συμπίπτει» - όπως είπε - «και με το ψήφισμα που η Βουλή των Αντιπροσώπων υιοθέτησε». Λίγο μετά, στις 11 Μαρτίου 2013, η κυβέρνηση δια του υπουργού Εξωτερικών εισήγαγε τον όρο «ωρίμανσης των συνθηκών» σχετικά με το θέμα αυτό, δηλώνοντας ότι: «διεξάγουμε διμερείς συναντήσεις με χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και όταν η κατάσταση ωριμάσει, τότε καταθέτεις και την αίτηση ένταξης.» Πρόσθεσε δε ότι βρίσκει «μεγάλη κατανόηση γιατί αν επιτύχει θα σημαίνει το τέλος του αδιεξόδου στον πολιτικό διάλογο ΝΑΤΟ – ΕΕ».
Στις 7 Μαΐου 2013, μιλώντας στο Πανεπιστήμιο του Τελ - Αβίβ ο πρόεδρος Αναστασιάδης δήλωνε στο ίδιο μήκος κύματος ότι ως κυβέρνηση «έχουμε πάρει απόφαση να αρχίσουμε διαδικασίες για ένταξη μας στο Σ γ Ε, κάτι που σηματοδοτεί μια στροφή στην εξωτερική πολιτική της Κύπρου». Πέντε μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 2013, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έπειτα από σχετική τροπολογία της Ευρωβουλευτού κας Ελένης Θεοχάρους, τασσόταν υπέρ της ένταξης της Κύπρου στο Σ γ Ε. Επίσης, στις 23 Δεκεμβρίου 2013, στα πλαίσια της συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο πρόεδρος Αναστασιάδης φέρεται να έθεσε το θέμα αυτό σε συνάντηση του με τον Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ κ. Άντερς Φογκ Ράσμουσεν, υποστηρίζοντας ότι με την ένταξη της Κύπρου στο Σ γ Ε θα αρθούν και τα εμπόδια στην ανάπτυξη του πολιτικού διαλόγου μεταξύ ΕΕ και Νατοϊκής Συμμαχίας. Βέβαια όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο κ. Ράσμουσεν είχε διαφορετική αντίληψη για το θέμα. Αυτό καταδεικνύεται από το ότι αμέσως μετά τη συνάντηση με τον πρόεδρο Αναστασιάδη, απαντώντας σε σχετική ερώτηση της Γερμανίδας Καγκελαρίου κας Άνγκελας Μέρκελ για τα προβλήματα ανάπτυξης της συνεργασίας μεταξύ ΕΕ - ΝΑΤΟ δήλωνε ότι τα προβλήματα στη συνεργασία των δύο μερών «είναι αποτέλεσμα της μη λύσης του Κυπριακού» και όχι ότι η Κύπρος δεν είναι μέλος του Σ γ Ε ή του ΝΑΤΟ.
Στις 16 Ιανουαρίου 2014 ο Κύπριος πρόεδρος μιλώντας στο LSE στο Λονδίνο για την κυπριακή εξωτερική πολιτική υπογράμμιζε: «Η πιο καθοριστική καθοδηγητική αρχή αυτής της πολιτικής, η οποία στην ουσία σηματοδοτεί στρατηγική μετακίνηση στο δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής, είναι η απόφαση μας να αρχίσουμε διαδικασίες να ενταχθούμε στο Πρόγραμμα του ΝΑΤΟ Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, το Σ γ Ε. Λάβετε υπόψη σας» - είπε – «ότι είμαστε η μόνη χώρα της ΕΕ που δεν είμαστε στο Σ γ Ε. Αυτό θεωρώ ότι είναι μια ανωμαλία που πρέπει να διορθωθεί.»
«Ωρίμανση», τουρκικό βέτο, αναδίπλωση
Είναι ασφαλώς με όλα τα ανωτέρω κατά νουν, συν τις επαφές του με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών στην Ουάσινγκτον και άλλους ηγέτες χωρών του ΝΑΤΟ, που ο κ. Kασουλίδης, μιλώντας στις 12 Απριλίου 2014 σε ημερίδα του ΙΜΕΚ υπογράμμισε ότι: Η Κύπρος είναι έτοιμη να καταθέσει την αίτηση της, ωστόσο «εκείνο που δεν θέλουμε να γίνει είναι να κατατεθεί η αίτηση προτού ωριμάσουν τα πράγματα, για να μην ασκήσει βέτο η Τουρκία. «'Αν η Τουρκία ασκήσει βέτο» - πρόσθεσε – « θα λήξει άδοξα αυτή η προσπάθεια, η οποία θέλουμε να είναι πετυχημένη και άρα κάνουμε υπομονή» είπε ο κ. Κασουλίδης, και συνέχισε: «Βλέπουμε όλοι πια τη χρησιμότητα των σχέσεων ΝΑΤΟ – ΕΕ, αν ενταχθούμε εμείς στο Σ γ Ε και πιστεύω πως κάποια ώρα θα αρχίσουν να φαίνονται αποτελέσματα.»
Η θέση αυτή του Κύπριου υπουργού είναι ενδιαφέρουσα αλλά ίσως και αποκαλυπτική όσον αφορά την στρατηγική στροφή στην Κυπριακή εξωτερική πολική εάν η ερμηνεία που αποδίδεται πιο κάτω είναι σωστή. Πρώτο, οι ανωτέρω δηλώσεις του ΥΠΕΞ αποτελούν ομολογία ότι ένα και πλέον χρόνο από την αρχική του αναφορά σε ανάγκη «ωρίμανση», η κατάσταση δεν έχει ακόμη ωριμάσει παρά τις επαφές που έχουν πραγματοποιηθεί και παρά το γεγονός ότι η Λευκωσία είναι έτοιμη, όπως ανάφερε, να υποβάλει αίτηση οποιαδήποτε στιγμή. Δεύτερο, για την κυβέρνηση της Λευκωσίας, «ωρίμανση της κατάστασης» φαίνεται πως σημαίνει να πεισθεί η Τουρκία από τους Αμερικανούς, το Γ.Γ. του ΝΑΤΟ και άλλους, να μην προβάλει βέτο στο κυπριακό αίτημα. Τρίτο, η ανωτέρω δήλωση του κ. Κασουλίδη λέει τώρα και κάτι το διαφορετικό, που βασικά υποδηλοί αναδίπλωση από την επικρατούσα αντίληψη ότι άσχετα με την τουρκική αντίδραση, η Κύπρος πρέπει να υποβάλει αίτηση ένταξης, γιατί θα κέρδιζε τουλάχιστον τις εντυπώσεις. Ο Κύπριος ΥΠΕΞ δηλώνει σαφώς ότι η Κύπρος θα υποβάλει αίτηση αν διασφαλισθεί ότι δεν θα ασκήσει βέτο η Τουρκία, διαφορετικά θα λήξει άδοξα η όλη προσπάθεια. Τέταρτο, η υποβολή αίτησης ένταξης στο Σ γ Ε, παραπέμπεται σε βάθος χρόνου γιατί όπως αναφέρει ο υπουργός «θέλουμε να είναι πετυχημένη και άρα κάνουμε υπομονή», μέχρι δηλαδή «να ωριμάσουν οι συνθήκες.»
Βέβαια με την έναρξη των συνομιλιών στο Κυπριακό και τις φημολογούμενες προοπτικές λύσεις υπεισέρχεται τώρα και ένα νέο ζήτημα στις διαβουλεύσεις και επαφές της Λευκωσίας για το θέμα ένταξης στο Σ γ Ε. Στις συναντήσεις αυτές θα πλανιέται πλέον και το εξής ερώτημα: Εφόσον οι διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού βρίσκονται υπό εξέλιξη και το θέμα της συμμετοχής της Κύπρου σε στρατιωτικές συμμαχίες ή διεθνείς οργανισμούς ασφάλειας αποτελεί ή θα αποτελέσει αντικείμενο των συζητήσεων αυτών, γιατί η Λευκωσία προτρέχει να κάνει ρυθμίσει εκτός του πλαισίου των συνομιλιών; Η θέση που διετύπωσε ο υπουργός Εξωτερικών στη γερμανική εφημερίδα DieWelt(15/04/2014) ότι «οι οιωνοί είναι καλύτεροι από ό,τι παλαιότερα για την επίλυση του Κυπριακού, η οποία συνάδει και με τις εκτιμήσεις των ΗΠΑ, των εταίρων στην ΕΕ και της τουρκικής και τουρκοκυπριακής πλευράς, ενισχύουν περαιτέρω το ερώτημα αυτό. Αυτό παραπέμπει βασικά στο ότι ένα σχέδιο λύσης του Κυπριακού μάλλον θα «ωριμάσει» πολύ πιο πριν ωριμάσουν οι συνθήκες στις οποίες ο κ. Κασουλίδης αναφέρθηκε ως αναγκαία προϋπόθεση για υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στο Σ γ Ε.
Συμπεράσματα
Καταλήγοντας, λοιπόν, θα μπορούσε συμπερασματικά να λεχθούν τα εξής: Πράγματι στην πολιτική ισχύει σε μεγάλο βαθμό το γνωστό «ποτέ μην πεις ποτέ», και αυτό ενδεχόμενα να αφορά και το θέμα της ένταξης της Κύπρου στο Σ γ Ε. Ωστόσο - όπως έχουμε πολλάκις αναλύσει και εξηγήσει - είναι ουτοπικό να αναμένει κανείς ότι, είτε υπό τις σημερινές συνθήκες στο Κυπριακό, είτε στο προβλεπτό μέλλον, η Τουρκία θα συγκατατεθεί στην ένταξη της Κύπρου στο Σ γ Ε για χάρη του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ - ένα ζήτημα υψίστης εθνικής και στρατηγικής σημασίας για την ίδια. Για τους λόγους αυτούς και κρίνοντας από το σχέδιο Ανάν, καθώς και από διάφορες προτάσεις στο Κυπριακό σχετικά με το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, ούτε και στα πλαίσια λύσεως η Τουρκία φαίνεται θα δεχόταν συμμετοχή της Κύπρου σε συλλογικά όργανα άμυνας και ασφάλειας.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η Λευκωσία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ωμές πραγματικότητες των διεθνών σχέσεων, των συσχετισμών δυνάμεων και συμφερόντων γύρω από το θέμα της υποβολής αίτησης ένταξης στο Σ γ Ε. Είναι υποχρεωμένη, λοιπόν, είτε να επαναξιολογήσει και αναθεωρήσει την πολιτική και τους χειρισμούς της επί του θέματος προσδοκώντας τουλάχιστον από τις κινήσεις της να μεγιστοποίηση τα οφέλη της στο Κυπριακό, είτε να συνεχίσει να εμμένει στην ίδια και ίσως χωρίς ουσιαστικά αποτέλεσμα τακτική, λειτουργώντας μέσα στο πνεύμα των ψευδαισθήσεων που έχουν δημιουργηθεί κι εδώ και στην Ελλάδα γύρω από την υπόθεση αυτή. - http://strategy-cy.com
*Τέως Βουλευτής, Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Στρατηγικής
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
