Δείτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, της 28ης Οκτωβρίου 1940! Πως ο τύπος της εποχής υποδέχθηκε και μετέδωσε την είδηση της κήρυξης του ελληνοϊταλικού πολέμου!
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για την Άμυνα και την Ασφάλεια!
Μετά το συνωστισμό της Ρεπούση μας προέκυψε νέος... Ρεπούσης, αυτή τη φορά για το αλβανικό έπος. Η εφημερίδα Αυγή, κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ δημοσιεύει άρθρο όπου το στέλεχος του κόμματος, Νάσος Θεοδωρίδης, χαρακτηρίζει το Αλβανικό έπος «μύθο» και ότι η Ελλάδα μπήκε σε ένα ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ότι υπήρχαν λιποτάκτες που εκτελέστηκαν, ότι ο πόλεμος στα βουνά ήταν ταξικός αφού εκεί πολεμούσαν οι φτωχοί ενώ κάποιοι άλλοι βρίσκονταν στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας και άλλα τέτοια.
Αναφέρει χαρακτηριστικά το άρθρο: Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»...
Και συνεχίζει λέγοντας ότι η μορφολογία του εδάφους και η ανετοιμότητα των Ιταλών, κι όχι ο ηρωισμός των Ελλήνων φαντάρων, ήταν αυτά που έδωσαν τη μάχη.
Προφανώς ο στόχος του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ είναι να προκαλέσει αμφισβητώντας το αλβανικό έπος την ημέρα της εθνικής εορτής. Δεν ξέρουμε αν το κάνει κατά παραγγελία από τον Τσίπρα ή λόγω της προσπάθειάς του να αυτοπροβληθεί ως μεγάλος ιστορικός αναλυτής.
Ωστόσο, θα πρέπει να σημειώσουμε ορισμένα σημεία με αφορμή το άρθρο του.
Κατ' αρχάς κάθε αγώνας έχει και ταξικά στοιχεία ωστόσο στην περίπτωση του Ελληνοϊταλικού πολέμου στη Βόρεια Ήπειρο και την Αλβανία αυτό που επικράτησε ήταν το εθνικό στοιχείο, όπου εθνικό όχι αυτό που πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή. Ήταν η αγάπη για την πατρίδα και η πίστη ότι δεν μπορεί κανείς να περάσει από την Ελλάδα κάνοντας παρέλαση. Αυτό κινητοποίησε χιλιάδες φτωχούς Έλληνες να πάρουν τα όπλα. Ευτυχώς ζουν ακόμη πατεράδες και παππούδες μας για να μας διηγηθούν τον ενθουσιασμό της χώρας και την εθνική ενότητα για την αντιμετώπιση του κινδύνου.
Προφανώς δε γινόταν κανένα πάρτι στα βουνά. Προφανώς οι ψείρες, η φτώχεια, η πείνα και το κρύο κάνουν τον άνθρωπο να λυγίσει. Προφανώς και θα υπήρχαν λιποτάκτες. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε αντέχουν το ίδιο. Ας ρωτήσουν πολλούς δηλωσίες αριστερούς για να μάθουν.
Και προφανώς στους πολέμους πηγαίνουν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Σε κανέναν πόλεμο δεν ήταν στην πρώτη γραμμή οι αριστοκράτες και οι αστοί. Αυτό τι σημαίνει; Ότι το αλβανικό έπος δεν εξέφραζε την ενότητα του ελληνικού λαού επειδή κάποιοι στρατηγοί ήταν στην Αθήνα;
Μας λέει η στελεχάρα του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι μύθος το αλβανικό έπος διότι δε νίκησαν οι Έλληνες. Έχασαν οι Ιταλοί λόγω της ανετοιμότητάς τους και της μορφολογίας του εδάφους. Δηλαδή επειδή οι Ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν το βαρύ χειμώνα και νίκησαν τους ναζί, αυτό δε σημαίνει ότι πολέμησαν ηρωικά αλλά όλα τα έκαναν τα... χιόνια.
Επίσης, το άρθρο αναφέρει ότι το τελεσίγραφο του Μουσολίνι ήταν μια... απλή διέλευση των Ιταλικών δυνάμεων από την Ελλάδα, κι άρα η χώρα μας θα μπορούσε να είχε αποφύγει τον πόλεμο. Κι ότι φταίει ο εθνικιστικός παροξυσμός για τη... σύμπλευση του ελληνικού λαού με τον Μεταξά.
Μα ποιος χέστηκε για τον Μεταξά κύριε; Ο ελληνικός λαός όταν του είπαν ότι έχουμε πόλεμο δε σκέφτηκε αν ήταν απλή διέλευση. Τα σύνορά του ήθελε να φυλάξει. Αν για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απλή διέλευση ας αφήσουμε τους Τούρκους να κάνουν μια τέτοια... απλή διέλευση μέχρι το Σύνταγμα.
Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς απλή διέλευση και την εισβολή των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν ή των Αμερικανών στο Ιράκ, κι έτσι τίποτε δεν θα ήταν πόλεμος και κανείς δεν θα σκοτωνόταν.
Με τη λογική αυτή φυσικά ο αδύναμος θα άφηνε τον ισχυρό να εισβάλει στη χώρα του και δεν έγινε και τίποτε βρε αδερφέ. Μια απλή εισβολή.
Κι έτσι, θα σβήναμε με μια μονοκονδυλιά το αλβανικό έπος, τους Έλληνες που πολέμησαν σαν ήρωες Ιταλούς και Γερμανούς, την εθνική αντίσταση. Γιατί να κάνουν αντίσταση, μια απλή διέλευση των ναζί ήταν.
Το άρθρο που προκάλεσε σάλο έφερε και ανακοίνωση της ΝΔ. η οποία ρωτά τον Αλ. Τσίπρα: "Συμφωνεί ή όχι με όσα δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα του κόμματος «ΑΥΓΗ», γραμμένα από στενό του συνεργάτη και χαρακτηρίζουν «μύθο» το αλβανικό έπος;
Συμφωνεί ή όχι με το άρθρο που υποστηρίζει πως πολλοί Έλληνες στρατιώτες λιποτάκτησαν και δεν ήταν το φρόνημα των Ελλήνων και η θέλησή τους που οδήγησε στη μεγάλη νίκη, αλλά το ότι οι Ιταλοί ήταν ανέτοιμοι και η μορφολογία του εδάφους ευνοϊκή;
Συμφωνεί ή όχι με το γνωστό στέλεχός του ΣΥΡΙΖΑ Νάσο Θεοδωρίδη, που απαιτεί μάλιστα να αλλάξουν τα σχολικά βιβλία για να αποκατασταθούν τα «ψεύδη»; Ο κ. Τσίπρας ας αποδοκιμάσει, πρώτα, εμπράκτως τις ακραίες συνιστώσες του και ύστερα ας επικαλεστεί το παράδειγμα του έπους του 1940- 41, που έκανε όλον τον πλανήτη να λέει πως «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Πάντως, το άρθρο πήρε την πρώτη απάντηση από άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τον Γιάννη Χατζηαντωνίου ο οποίος όπως χαρακτηριστικά σημείωνε με αφορμή το άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη «Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται νέο πολιτικό υποκείμενο. Ένα νέο, πατριωτικό, δημοκρατικό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς, ηγεσία των εθνικών και κοινωνικών αγώνων του λαού. Απόψεις όπως αυτή του Ν.Θ., σεβαστές ως ιδιαιτερότητα, είναι απόψεις που δεν μπορούν να είναι απόψεις ενός κόμματος που διεκδικεί να καθορίζει τη μοίρα του λαού και το μέλλον της χώρας».
Το άρθρο της Αυγής
69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάτσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»...
Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ' όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι' αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.
Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της "εθνικής πανστρατιάς". Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη 'συγκυρία' μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι 'βουλγαροκομμουνιστές'".
Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.
Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-'41»: «Ένα περίεργοπράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους 'Εμπέδους' δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα 'τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια 'οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;».
Σήμερα Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013 το Πολεμικό Μουσείο Αθηνών παρουσιάζει την Έκθεση με τίτλο «Το Έπος του ΄40», η οποία διοργανώνεται στο πλαίσιο του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου 1940. Η εν λόγω έκθεση περιλαμβάνει στρατιωτικό υλικό εποχής, κειμήλια, φωτογραφίες, έργα ζωγραφικής και γελοιογραφίες καθώς και προβολή του ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η μάχη του Καλπακίου».
Η είσοδος του κοινού για την έκθεση, η οποία θα διαρκέσει έως την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013, είναι ελεύθερη (ώρες λειτουργίας: 09:00 – 17:00) - Πληροφορίες στο τηλ: 210 7252974-5-6
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για την Άμυνα και την Ασφάλεια!
Ο βίος του Φριτς Σούμπερτ ξεκινάει στο Ντόρτμουντ, στις 21 Φεβρουαρίου του 1897, όπου γεννήθηκε από γονείς Γερμανών εργατών. Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου πολεμάει για τη Γερμανία. Στο τέλος των μαχών βρέθηκε στη Σμύρνη ως μέλος γερμανικών αποστολών ειδικευμένου προσωπικού που αναδιοργάνωσε και ηγήθηκε οθωμανικών στρατιωτικών τμημάτων στην απόκρουση επιθέσεων της Αντάντ. Τον Ιανουάριο του 1934 ο Σούμπερτ έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSDAP) . Το στρατιωτικό του μητρώο σχετικά με την υπηρεσία του στην Ελλάδα βρέθηκε στα γερμανικά αρχεία της Βέρμαχτ. Ήταν παντρεμένος, το ζευγάρι δεν είχε παιδιά, η σύζυγός του το 1950 απευθύνθηκε στις γερμανικές αρχές για να μάθει τι απέγινε ο άντρας της.
Μιλούσε καλά ελληνικά, τουρκικά, ιταλικά και αραβικά, ενώ το 1941 και όντας ήδη υπαξιωματικός της Στρατιωτικής Αστυνομίας (Feldgendarmerie) μετατέθηκε στα Χανιά, στην Περιφερειακή Διοίκηση Ρεθύμνου, με την ιδιότητα του διερμηνέα. Η σκοτεινή φυσιογνωμία του Σούμπερτ έσπειρε τον φόβο στο φόντο των αποφάσεων για αντίποινα στη μεγαλόνησο μετά τη Μάχη της Κρήτης (20-30 Μαΐου 1941). Ακόμη και η μεταπολεμική του καταδίκη οδήγησε σε μια διαμάχη την Κρήτη και τη Μακεδονία, αφού έριζαν μετά το τέλος του πολέμου για τη διοργάνωση του τελετουργικού εκτέλεσης της ποινής!
Στη Κρήτη
Ο Σούμπερτ με το βαθμό του δεκανέα, βρέθηκε το καλοκαίρι του 1941στην Κρήτη, και συγκεκριμένα στο Ρέθυμνο όπου έκανε το διερμηνέα του Γερμανού φρούραρχου της πόλης,. Η αιματηρή του διαδρομή στην Κρήτη ξεκινάει απ' το χωριό Όρος του Ρεθύμνου. Στις 28 Αυγούστου του '41 τέσσερις Γερμανοί κι ένας γερμανοντυμένος Κρητικός ζήτησαν να δουν τον πρόεδρο της Κοινότητας του Όρους, Παντελή Παπαδάκη. Εκείνος, νομίζοντας πως τον ζητούσαν για υπηρεσιακούς λόγους, κίνησε να τους δει και αμέσως τον τραυμάτισαν θανάσιμα , επικεφαλής της φονικής ομάδας ήταν ο Σούμπερτ.
Το φθινόπωρο του 1941 μετατέθηκε απ' το Ρέθυμνο στο Ηράκλειο με την τριπλή ιδιότητα του στρατιωτικού - διερμηνέα - κατασκόπου για λογαριασμό πάντα της γερμανικής υπηρεσίας κατασκοπείας και αντικατασκοπίας Abwehr III.
Τον Ιούνιο του 1942 με εντολή του Μπρόιερ ο Φριτς ο Σούμπερτ συγκρότησε το Ελληνικό «Σώμα Κυνηγών», (Jagdkommando Schubert) (στελεχώθηκε από 150 -200 ντόπιους γερμανόφιλους δωσίλογους αλλά και εγκληματίες βαρυποινίτες από φυλακές της Κρήτης) .Όντας μέλος της Μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας τοποθετήθηκε επικεφαλής αυτής της ομάδας των γερμανοντημένων (Ελλήνων), με βάση στο χωριό Αυγενική από όπου προέβαιναν σε εκτελέσεις, βασανιστήρια και λεηλασίες σε όλους τους νομούς της κατεχόμενης Κρήτης.
Έως τον Οκτώβριο του 1944 οι σουμπερίτες επιδίδονταν σε δολοφονικές επιδρομές σε επιθέσεις εναντίον αμάχων, σε ξυλοδαρμούς, σε βασανιστήρια, σε εκτελέσεις , σε εμπρησμούς λεηλασίες και καταστροφές πολλών χωριών της Κρήτης.
Τα εγκλήματα του Σούμπερτ και της ομάδας του προκάλεσαν τις διαμαρτυρίες των κατοίκων προς τις γερμανικές αρχές του Ηρακλείου με αποτέλεσμα ο φρούραρχος, στρατηγός Φρίντριχ-Βίλχελμ Μύλλερ να διατάξει τη σύλληψη του. Τελικά όμως ο Σούμπερτ όχι μόνο αποφυλακίστηκε το φθινόπωρο του 1943, και ενώ είχε παραμείνει στη φυλακή μόλις ένα μήνα, αλλά και προήχθη από τον Μπρόιερ σε επιλοχία. Ο τελευταίος μάλιστα όταν ο πρωτοσύγκελος Ψαλιδάκης διαμαρτυρήθηκε για την αποφυλάκιση του Σούμπερτ δήλωσε ενθουσιασμένος με το έργο του χαρακτηρίζοντας τον Γερμανό υπαξιωματικό ως έναν από τους καλύτερους του γερμανικού στρατού και δηλώνοντας ότι ήταν απαραίτητος για την ασφάλεια των γερμανικών στρατευμάτων μέσω της τρομοκράτησης των κατοίκων.
Μέχρι τις αρχές του 1944 η Καταδιωκτική Ομάδα Σούμπερτ προέβει στην εκτέλεση περισσότερων από 200 ανθρώπων σε διάφορα χωριά της Κρήτης: στην Καλή Συκιά, στον Καλλικράτη, στο Μουρί κ.α. Την Πρωτοχρονιά του 1944 μια ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ που βρισκόταν στο χωριό Μεσκλά δέχθηκε επίθεση από ένα απόσπασμα του Σούμπερτ. Στη διάρκεια της μάχης που επακολούθησε οχτώ μέλη της ομάδας του Σούμπερτ σκοτώθηκαν. Στη συνέχεια η γερμανική διοίκηση αποφάσισε τη διάλυση της Jagdkommando Schubert και ο Σούμπερτ με διαταγή του Μπρόιερ συνελήφθη, κρατήθηκε και χαρακτηρίστηκε ψυχοπαθής και στις 11 Ιανουαρίου του 1944 μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Σύμφωνα με τον ίδιο, όταν έφτασε στον Πειραιά κλείστηκε αρχικά στο ψυχιατρείο. Πάντως μαζί με το Σούμπερτ φαίνεται ότι μεταφέρθηκαν στην Αθήνα από την Κρήτη και ορισμένοι από τούς άντρες του, γύρω στα 35 με 40 Κρητικούς οι οποίο τελικά, μαζί και με άλλους που στρατολογήθηκαν στην πρωτεύουσα, στάλθηκαν μαζί με το Σούμπερτ στα τέλη Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου στην Μακεδονία.
Στη Μακεδονία
Στις 11 Ιανουαρίου εγκατέλειψε την Κρήτη και στα μέσα Φεβρουαρίου αναχώρησε για Θεσσαλονίκη μαζί συνεργάτες του, που είχαν ως επικεφαλής τους Γερμανάκη, Καπετανάκη και Οικονομάκη και τέθηκε υπό τις διαταγές της Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης - Αιγαίου. Γρήγορα ξεδίπλωσε την αιματηρή του δράση και στο μακεδονικό έδαφος. Μάλιστα δρούσε παρουσία ιερέων για να τονίσει πως υπερασπίζεται τη θρησκεία.
Ο σαδισμός του ήταν παροιμιώδης και έφτασε ο γερμανός στρατιωτικός διοικητής της πόλης Μαξ Πέσκο να τον απομακρύνει κατόπιν αιτήματος του δημάρχου Θωμά Μαγκριώτη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως στα Πετράλωνα Χαλκιδικής, συγκέντρωσε κόσμο σε πλατεία, κακοποίησε κάποιους, στρατολόγησε νεοσύλλεκτους. Και ακούστε τώρα το τελετουργικό: Οι νεοσύλλεκτοι μεταφέρθηκαν στην Νέα Καλλικράτεια και το απόγευμα της ίδιας μέρας φόρεσαν ιταλικές στολές αφού πρώτα υποχρεώθηκαν να πλυθούν στη θάλασσα.
Το βράδυ σε μια νεκροκεφαλή ζωγραφισμένη επάνω σε κράνος, που ο Σούμπερτ φύλαγε στην περιβόητη βαλίτσα του, έδωσαν τον όρκο του ταγματασφαλίτη που κατέληγε με τη φράση «ελευθερία ή θάνατος».
Ο επιλοχίας Σούμπερτ και το Σώμα Καταδίωξης Συμμοριών (Εθνικό Απόσπασμα Καταδιώξεως Κομμουνιστών ή ΕΑΚΚ) εμπλέκεται και στο Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη, 20 χλμ. βορειοανατολικά από τη Θεσσαλονίκη.
Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944 άντρες του Αποσπάσματος Καταδίωξης Ανταρτών του Σούμπερτ, εισέβαλαν στο χωριό Χορτιάτης και δολοφόνησαν 146 κατοίκους. Λίγες μέρες αργότερα (14 Σεπτεμβρίου 1944) στα Γιαννιτσά, σε συνεργασία με άντρες του σώματος του Γεωργίου Πούλου, σκότωσαν με απίστευτη αγριότητα περίπου 100 κατοίκους.
Η ευθύνη για το Ολοκαύτωμα του Χορτιάτη ανήκει στον υποστράτηγο και διοικητή B. Von. Studnitz στη Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης - Αιγαίου. Και ο φονικός βραχίονας της η ίδια η δράση του Σούμπερτ και των γερμανόφιλων συνεργατών του.
Περισσότερα από 80 γυναικόπαιδα οδηγήθηκαν από το καφενείο του Μπαντάτσιου στον φούρνο του Στ. Γκουραμάνη για να καούν ζωντανά. Όταν το πλήθος έφτασε στο φούρνο, ο Σούμπερτ κατ' άλλους ο υπασπιστής του Γ. Καπετανάκης φώναξε έξαλλος: «Φωτιά, φωτιά. Κλείστε τους και μην αφήνετε κανένα να φύγει. Θα τους κάψουμε όλους!». Απ' έξω τοποθετήθηκαν φρουροί με την εντολή να σκοτώσουν όποιον τολμούσε να ξεμυτίσει απ' τον φούρνο.
Επειδή όμως, το οίκημα ήταν κατάμεστο από κόσμο και οι έγκλειστοι συνωστίζονταν πίσω από τις πόρτες και τα παράθυρα, οι σουμπερίτες, για να μειώσουν την πίεση, τοποθέτησαν ένα πολυβόλο και απ' το μικρό παράθυρο της μπροστινής πόρτας άρχισαν να πυροβολούν, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πολλά γυναικόπαιδα. Έπειτα έριξαν ξερά χόρτα πάνω στα σώματα των νεκρών και των τραυματιών και με ένα φλογοβόλο πιστόλι έβαλαν φωτιά. Κι αυτό είναι ένα μόνο στιγμιότυπο των εφιαλτικών ωρών στον Χορτιάτη ενώ τα γεγονότα δεν είχαν καταχωρηθεί σε κανένα έγγραφο της Βέρμαχτ, στρατιωτικό ημερολόγιο ή αναφορά.
Προς τα τέλη του Οκτωβρίου του 1944, και αφού είχε απελευθερωθεί η Αθήνα, ο Σούμπερτ με μερικούς από τους άνδρες του ακολούθησε τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν από την Ελλάδα και έφτασε στη Βιέννη το Φεβρουάριο του 1945. Τρεις μήνες αργότερα κατέφυγε στο Σβατς που παραδόθηκε στους Αμερικανούς στις 4 Μαΐου. Εκεί ο Σούμπερτ παρουσιάστηκε στους Αμερικανούς στρατιώτες, ισχυρίστηκε ότι το όνομα του ήταν Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης και αφού χαρακτηρίστηκε εκτοπισμένος και κρατήθηκε σε στρατόπεδο με άλλους Έλληνες, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1945 "επαναπατρίστηκε" στην Ελλάδα. Το ίδιο όνομα Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης έδωσε και στους αστυνομικούς του αεροδρομίου της Ελευσίνας που όμως δεν πείστηκαν ότι ήταν Έλληνας. Μετά την αποκάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας, συνελήφθη κα μεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ όπου παρέμεινε μέχρι τη δίκη του από το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα.
Αν υπήρχαν δέκα Σούμπερτ δεν θα υπήρχαν Έλληνες σήμερα
Στις 28 Ιουλίου του 1947 ξεκίνησε στο Ειδικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα η δίκη του Σούμπερτ για εγκλήματα που είχε διαπράξει στη διάρκεια της κατοχής στην Κρήτη και στην Μακεδονία. Μέρος του κατηγορητηρίου είχε ως εξής:«...διότι ενήργησεν άνευ λόγου στρατιωτικής ανάγκης τας πράξεις ταύτας, αίτινες δεν εξυπηρέτουν πολεμικούς σκοπούς, ως είναι ειδικώτερον αι εκτελέσεις αθώων πολιτών και δη γερόντων, γυναικών και παίδων και [...] εκ προμελέτης απεφάσισε και εσκεμμένως εξετέλεσεν ανθρωποκτονίας κατά των κάτοθι αναφερομένων Ελλήνων».
Στη διάρκεια της δίκης οι μάρτυρες περιέγραψαν τα εγκλήματα του Σούμπερτ, ένας δε μάρτυρας από τα Γιαννιτσά δήλωσε στην κατάθεσή του: «Αν υπήρχαν δέκα Σούμπερτ δεν θα υπήρχαν Έλληνες σήμερα». Ο Σούμπερτ δήλωσε αθώος, αρνήθηκε να απολογηθεί και ζήτησε να καλέσει από τη Γερμανία δικηγόρους και μάρτυρες υποστηρίζοντας ότι υπό τις παρούσες συνθήκες δεν παρέχονταν εγγυήσεις για την απονομή δικαιοσύνης σε αυτόν. Ισχυρίστηκε επίσης ότι του ήταν δύσκολο να συνεννοηθεί με τους Έλληνες συνηγόρους του λόγω της γλώσσας.
Το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα και τον κάλεσε ξανά να απολογηθεί όμως εκείνος αρνήθηκε και πάλι και δήλωσε ότι θα έκανε αίτηση χάριτος προς το βασιλιά. Τελικά στις 5 Αυγούστου το δικαστήριο τον κήρυξε ένοχο και τον καταδίκασε 27 φορές σε θάνατο, δεκαέξι φορές για τα εγκλήματα στην Κρήτη και εννιά για τα εγκλήματα στην Μακεδονία, μολονότι τα τελευταία ήταν περισσότερα. Η απόφαση αυτή όμως δεν αφορά το σύνολο των εγκλημάτων καθώς ο Σούμπερτ στη δίκη αυτή δεν δικάστηκε για το σύνολο των εγκλημάτων του.
Στην απόφαση αυτή δεν αναφέρεται καθόλου το ελληνικό ονοματεπώνυμο. Την 1η Οκτωβρίου ο Σούμπερτ μεταφέρθηκε στις φυλακές Επταπυργίου στη Θεσσαλονίκη για να δικαστεί για αλλά εγκλήματα που είχε τελέσει στην Μακεδονία. Οκτώ ημέρες αργότερα εμφανίστηκε ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου Δωσίλογων στη Θεσσαλονίκη, μαζί με 9 μέλη της ομάδας του ενώ άλλα 49 επρόκειτο να δικαστούν ερήμην. Τελικά το δικαστήριο δέχτηκε την ένσταση αναρμοδιότητας που κατέθεσαν οι συνήγοροί του επειδή ο Σούμπερτ ήταν Γερμανός πολίτης και ότι μόνο αρμόδιο ήταν το Ειδικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στις φυλακές Επταπυργίου και εκτελέσθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1947, αφού προηγουμένως είχε απορριφθεί η αίτηση χάριτος που είχε υποβάλλει και χωρίς να έχει δικαστεί για όλα τα εγκλήματα που είχε διαπράξει στην Μακεδονία.
Οι ποινές, 271 φορές σε θάνατο και χιλιάδες χρόνια κάθειρξης, συγχωνεύθηκαν στην ποινή του θανάτου. Ο τυφεκισμός του στις 22 Οκτωβρίου 1947 πίσω από τις Φυλακές Επταπυργίου στην Θεσσαλονίκη ήταν ο ταιριαστός επίλογος στη ζωή ενός χασάπη και παράλληλα, ελάχιστη δικαίωση των θυμάτων σε μια Ελλάδα που παρέβλεπε σκανδαλωδώς τις κατοχικές αμαρτίες των Ναζί και των συνεργατών τους. - ΠΗΓΗ
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ακολουθείστε μας στο Twitter
Επιμέλεια: Γιώργος Λαμπράκης
Σαν σήμερα στις 13 Οκτωβρίου του 1950 συγκροτήθηκε το 13ο Σμήνος Μεταφορών με αεροσκάφη C-47 Dakota από τη δύναμη της 355 Mοίρας Mεταφορών, ενώ ως έδρα του ορίστηκε η Αεροπορική Βάση Ελευσίνας. Το Σμήνος επρόκειτο, ύστερα από απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, να συμμετάσχει στον πόλεμο που διεξαγόταν στην Κορέα.
Η Ελλάδα συμμετείχε στις δυνάμεις του ΟΗΕ με την αποστολή στην Κορέα, τον Νοέμβριο του 1950, του Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδος (ΕΚΣΕ). Το ΕΚΣΕ στη δύναμή του περιλάμβανε ένα ενισχυμένο Τάγμα Πεζικού και το 13ο Σμήνος Μεταφορών της Πολεμικής Αεροπορίας, με αεροσκάφη C-47 Dakota.
Το Σμήνος συγκροτήθηκε στα μέσα Οκτωβρίου 1950 και απογειώθηκε για την εμπόλεμη περιοχή της Κορέας την 11η Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Αποτελείτο από επτά αεροσκάφη της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών, που έδρευε στην Αεροπορική Βάση της Ελευσίνας, και από προσωπικό επιλεγμένο από διάφορες ειδικότητες. Τα πληρώματα των αεροσκαφών, διέθεταν πείρα από το μέτωπο της Μέσης Ανατολής 1941-44 και των επιχειρήσεων της περιόδου 1946-49.
Η ηρωική σελίδα που γράφηκε στην ιστορία της Ελληνικής Αεροπορίας δεν ήταν ανώδυνη χωρίς αίμα. Ένα αεροσκάφος καταστράφηκε στο έδαφος χωρίς απώλειες σε προσωπικό αλλά σε τρία άλλα θανατηφόρα ατυχήματα εν πτήση, έχασαν τη ζωή τους 12 άνδρες.
Διαβάστε ΕΔΩ όλο το χρονικό της ελληνικής αποστολής στη Κορέα.
Οι Έλληνες μαχητές στο έδαφος και στον αέρα συμπλήρωσαν ένα άξιο θαυμασμού έργο, όπως αυτό αξιολογείται από επίσημα έγγραφα και εύφημες μνείες. Το έργο αυτό ανενδοίαστα προκαλεί ένα γενικό αίσθημα υπερηφάνειας για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Τίμησαν το Ελληνικό Έθνος αγωνιζόμενες στο όνομα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Το όνομα της Κορέας στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη επισφραγίζει τη διαχρονική πίστη των Ελλήνων στην αξία της διεθνούς συνεργασίας για την ειρήνη και την ελευθερία.
Κάντε Like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για τη Άμυνα και την Ασφάλεια!
